Ο Πρόεδρος της Ε.Σ.Ε. Αλέξανδρος Κακαβάς φιλοξενούμενος του Νίκου Βαραλή στον Ρ/Σ Ορθόδοξη μαρτυρία στον Βόλο
ΝΙΚΟΣ ΒΑΡΑΛΗΣ : Σήμερα έχω τη χαρά να βρίσκεται κοντά μας ένας αγαπητός πλέον φίλος, έτσι τον νιώθω. Είναι ο Πρόεδρος της Ένωσης Σεναριογράφων Ελλάδος,ο Αλέξανδρος Κακαβάς. Ο Πρόεδρος της Ένωσης Σεναριογράφων Ελλάδος έχει κάνει πολλά πράγματα. Δεν θα αναφέρω όλο το βιογραφικό του, αλλά θα πω ότι έχει κάνει ταινίες, ντοκιμαντέρ, τηλεοπτικά έχει πολλαπλώς βραβευθεί και θα μπορούσε να επαναπαυθεί στις δάφνες του. Συνεχίζει όμως να δημιουργεί αλλά με την Ένωση Σεναριογράφων όπου δημιούργησε κάτι άλλο, δημιούργησε τις προϋποθέσεις να υπάρχουν καινούργια έργα, καινούργια σενάρια, νέοι δημιουργοί. Τον έχουμε στην τηλεφωνική μας γραμμή κύριε Κακαβά, καλή σας μέρα.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΚΑΚΑΒΑΣ: Καλην ημέρα κύριε Βαραλή. Εάν θεωρείς ότι είμαστε φίλοι, είσαι ο Νίκος και είμαι ο Αλέξανδρος.
NB: Ωραία, εντάξει, εντάξει.
ΑΚ: Θα ήθελα να πω κάτι προτού ξεκινήσουμε. Ότι ελπίζω να έχω τουλάχιστον «Μισή ώρα» προκειμένου να μιλήσω για την «Μήδεια της αγάπης».
ΝΒ: Έχεις όση ώρα επιθυμείς.
ΑΚ: «Μισή ώρα» ήταν το έργο σου το οποίο πήρε το πρώτο βραβείο στον διαγωνισμό εφέτος θεατρικού 30 σελίδων στα εφετινά θεατρικά βραβεία; Το άλλο το κέρδισε η Χριστίνα Ψωμαδέλλη από τα Νέα Μουδανιά με τη «Μήδεια της αγάπης» και χάρηκα πάρα πολύ γιατί μου αρέσει να βλέπω ανθρώπους από την επικράτεια να διακρίνονται.
ΝΒ: Λοιπόν εγώ θέλω να πάρω τα πράγματα από την αρχή Αλέξανδρε.Πρώτα απ’ όλα, πρώτα από όλα να γνωρίσουμε εσένα.
ΑΚ: Δεν χρειάζεται να γνωρίσετε εμένα. Μας ενδιαφέρει το μέλλον το παρελθόν χρησιμεύει μόνον για να διδασκόμαστε.
ΝΒ: Ακριβώς. Όμως πώς εσύ ξεκίνησες. Καταρχάς από που είναι η καταγωγή σου; Από Αθήνα;
ΑΚ: Αθήνα γεννήθηκα αλλά η καταγωγή δεν είναι που γεννηθήκαμε, είναι από πού είναι οι πρόγονοί μας. Λοιπόν εγώ έχω πολλούς προγόνους και εξ ου μπορώ και υπερηφανεύομαι ότι κατάγομαι από Ευρυτανία, από Αρκαδία, από Λακωνία και από Σάμο. Πάντως το Κακαβάς που είναι παρατσούκλι, υπάρχουν πολλοί Κακαβάδες σε πολλά μέρη της Ελλάδος. Εμείς είμαστε Κακαβάδες της Ευρυτανίας από τη Δυτική Φραγκίστα. Ο παππούς μου Αλέξανδρος γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη. Ο πατέρας μου, η μητέρα μου και εγώ Αθήνα.
ΝΒ: Ο κινηματογράφος πώς αρχίζει να φαίνεται στη ζωή σου;
ΑΚ: Εκ συμπτώσεως, συγκυρίες απλώς. Έγραφα, ανέκαθεν έγραφα από το σχολείο ήμουν καλός. Ήμουν και καλός ρήτωρ. Όταν επέστρεψα από το εξωτερικό, που είχε ατυχήσει η εταιρεία μου, είχαμε κάνει μια εταιρεία, πιτσιρίκοι, με τον αδελφό μου και εμπορευόμασταν καλό Γαλλικό κρασί στο Βέλγιο. Δεν πήγε καλά η εταιρεία. Έχασα ότι χρήματα, είχα βγάλει από τη διαφήμιση όπου εργαζόμουν και γύρισα 27 - 28 ετών στην Ελλάδα. Εδώ γνώρισα κάποιους ανθρώπους του χώρου. Χάρις σε αυτούς έκανα τις πρώτες σχέσεις στον χώρο. Θα ήθελα να μην είναι έτσι, αλλά στην Ελλάδα τα πάντα βασίζονται στις σχέσεις στις γνωριμίες. Εάν δεν τους είχα γνωρίσει δεν θα είχε συμβεί αυτό. Δηλαδή αν εσύ δεν είχες έρθει να παραλάβεις το βραβείο δεν θα σε είχα γνωρίσει. Αν δεν είχες παραστεί στην τελετή θα σε είχα γνωρίσει; Όχι, θα ήσουν κάποιος από το Βόλο. Θέλω να πω δηλαδή ότι η Ελλάδα είναι μια πολύ μικρή χώρα, πάρα πολύ μικρή και βασιζόμαστε πάρα πολύ στις προσωπικές σχέσεις.
ΝΒ: Ναι και ανέτοιμη όσον αφορά τις δομές να υποδέχεται το καινούργιο αυτό είναι μια άλλη ιστορία.
ΑΚ: Σωστό πολύ σωστό αυτό. Υπάρχει και μια άρνηση ιδίως από την πολιτεία και από τους περισσότερους αυτοδιοικητικούς να αποδεχτούν τον καινούργιο, διότι διερωτώνται πάντοτε κατά πόσον το καινούργιο είναι καλό. Κάτι που ο χρόνος θα δείξει.
ΝΒ: Σαφέστατα.
ΑΚ: Εμάς μας ενδιαφέρει να προβάλουμε το Ελληνικό.
ΝΒ: Ναι, άλλωστε έγιναν οι απόπειρες και με την Μελίνα Μερκούρη με το θέατρο και τα ΔΗΠΕΘΕ, τα οποία δημιούργησε. Η Ένωση Σεναριογράφων Ελλάδος πότε δημιουργήθηκε;
ΑΚ: Η Ένωση συνεστήθη το 1989. Εγώ ξεκίνησα να συνεργάζομαι το 91, δηλαδή στα 2 χρόνια περίπου είχα κληθεί να βοηθήσω και να συνεργαστώ. Ήμουνα ανέκαθεν δραστήριος.
ΝΒ: Από ότι καταλαβαίνουμε αν ένα παιδί 27 χρονών έχει φτιάξει και έχει χαλάσει μια επιχείρηση ήδη καταλαβαίνουμε ότι είναι έτσι
ΑΚ: Δεν τη χάλασα. Δεν μπορούσα να ανταγωνιστώ τους μεγάλους. Άμα είσαι πολύ μικρός, δεν αντέχεις τον ανταγωνισμό εάν δεν έχεις υποστήριξη οικονομική η αν δεν έχεις βρει τρόπο να παράγεις χρήμα. Το αυτό ισχύει για την Ένωση. Ελάχιστοι έχουν βοηθήσει την Ένωση Σεναριογράφων Ελλάδος να παράγει το μικρό αυτό έργο το οποίο παράγει. Μας υποστηρίζει η κυρία Μενδώνη, η υπουργός Πολιτισμού αλλά πρόκειται περί μιας εξαιρετικής περίπτωση. Από κει και πέρα πρέπει να σκεφθώ για να πω ποιος άλλος.
ΝΒ: Χαιρόμαστε τουλάχιστον που υπάρχει μια υποστήριξη έστω τώρα αυτή τη στιγμή και αυτό είναι σημαντικό γιατί άλλωστε έτσι πάμε βήμα, βήμα.
ΑΚ: Περιστασιακά. Θυμάμαι ότι ο Βόλος προ κορονοϊού, μας είχε προσκαλέσει και είχαμε κάνει ένα ενδιαφέρον διήμερο σεμινάριο. Εβδομήντα άτομα είχαν προσέλθει, αλλά οφειλόταν στην Άννα Σπύρου η οποία τότε κατοικούσε στο Βόλο και είχε κερδίσει το δεύτερο βραβείο σεναρίου, εκείνη είχε επιδιώξει, είχε πείσει το δήμο να αναλάβει να καλύψει τη φιλοξενία των δύο εισηγητών που είχαμε έρθει. Δηλαδή του Πάνου Κοκκίδη και εμένα. Το ίδιο έχει γίνει και αλλού, στη Λειβαδιά, στο Ξυλόκαστρο.
ΝΒ: Θα το πάμε σιγά σιγά, για να δούμε τη δραστηριότητα την οποία αναπτύσσει η Ένωση Σεναριογράφων και το πολιτιστικό κομμάτι, το οποίο είναι το παιδί της Ένωσης. Αρχίζεις λοιπόν να ασχολείσαι και το 89 γίνεσαι μέλος.
ΑΚ: Το 91.
ΝΒ: Το 91 τι σε έκανε να βρεθείς εκεί πέρα;
ΑΚ: Μου το ζήτησαν, εγώ ούτε ήξερα, ούτε είχα σχέση με συνδικαλισμό. Δεν είχα ασχοληθεί.
ΝΒ: Τι ήταν αυτό το οποίο βρήκες και το οποίο ήθελες να αλλάξεις και ήθελες να δημιουργήσεις κάτι άλλο;
ΑΚ: Απλώς με ευχαριστούσε πάρα πολύ να βρίσκομαι με ανθρώπους μεγαλύτερους, γιατί τότε όλοι οι επικεφαλής Γιώργος Σκούρτης, Γιάννης Τζιώτης, Γιώργος Λαζαρίδη, Λάκης Μιχαηλίδης, Βαγγέλης Κατσάνης, ο Αλέκος Σακελλάριος, ο Ιάκωβος Καμπανέλλης, ήταν ονόματα ηχηρά.
ΝΒ: Μα τι λέμε τώρα!
ΑΚ: Θέλω να πω, ήταν πολλά τα άτομα τα οποία την εποχή εκείνη που πραγματικά ησχολούντο δεν λέω ότι ησχολούντο απαραίτητα για τους ενδιέφερε η Ένωση, ούτε είχαν στόχο αυτό που επεδίωξα εγώ πολλά χρόνια αργότερα, δηλαδή το να μπορέσω να αφυπνίσω την επικράτεια όσον αφορά το σενάριο και αργότερα, το θεατρικό και το στίχο. Τότε ενδιέφερε περισσότερο η Ένωση, το σενάριο, να προσπαθήσουμε να επιβιώσουμε ως σεναριογράφοι, δηλαδή να γίνουμε σεβαστοί να μας αποδεχτεί ο χώρος.
ΝΒ: Εδώ λίγο θα πρέπει να μας βοηθήσεις λίγο να κατανοήσουμε πως γράφει κάποιος σενάρια και αν γράφει που τα απευθύνει και ποιος είναι ο σκοπός αυτού του γραψίματος του σεναρίου.
ΑΚ: Ο Σακελλάριος που έγραφε καλά σενάρια, κατ’ ουσία τι έκανε, μετέτρεπε τα θεατρικά του σε σενάριο.
ΝΒ: Είναι θεατρικά.
ΑΚ: Από τη στιγμή που συνεστήθησαν οι ιδιωτικοί σταθμοί άρχισε να εδραιώνεται ο σεναριογράφος και να θεωρείται ως ιδιαίτερος επαγγελματίας, και τότε ανεφάνησαν οι νέοι σεναριογράφοι, μερικοί εκ των οποίων διαπρέπουν μέχρι σήμερα όπως η Μιρέλα Παπαοικονόμου, ο Βασίλης Σπηλιόπουλος που έκανε το Σασμό1 ή σε κωμωδία το δίδυμο Ρέππας Παπαθανασίου και ο Αλέξανδρος Ρήγας. Όπως οι Βασίλης Ρίσβας – Δήμητρα Σακαλή και Σταύρος Αβδούλος-Ειρήνη Ριτσώνη εξαιρετικά δίδυμα.
ΝΒ: Και αυτοί βγήκαν βέβαια μέσα από αυτή την διαδικασία της ιδιωτικής τηλεόρασης.
ΑΚ: Ναι ναι, υπήρχε συνεχής προσφορά εργασίας Τα ιδιωτικά κανάλια προσήγγισαν νέους ανθρώπους. Άρχισαν να ζητούν, δηλαδή γράψε και θα το κάνουμε γράψε και θα το κάνουμε. Αυτό είναι μια πρόκληση.
ΝΒ: Σε ωθεί να προχωρήσεις σαφέστατα ναι.
ΑΚ:. Αυτό λοιπόν έδωσε ώθηση στους σεναριογράφους και σιγά σιγά καταφέραμε ειδικά όσοι έκαναν και επιτυχίες όπως η Μιρέλα Παπαοικονόμου με τις «Γυναίκες» ή «Οι τρεις Χάριτες» που έκαναν οι Ρέππας – Παπαθανασίου που ήταν μεγάλες επιτυχίες για την εποχή εκείνη. Ο Σταύρος Αβδούλος με την Ειρήνη Ριτσώνη που έκαναν το «Ψίθυροι καρδιάς» σε σκηνοθεσία του Μανούσου Μανουσάκη που ήταν και μέλος της Ε.Σ.Ε.. Κάποιοι στραφήκαμε στο σινεμά όπως εγώ και είχα τη χαρά και τύχη να κάνω το «Τέλος εποχής» μαζί με τον Αντώνη Κόκκινο τον σκηνοθέτη που πήρε το βραβείο καλύτερης ταινίας και πρωτότυπου σεναρίου στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης κι αυτό με βοήθησε. Συνεργάστηκα με τον Πέτρο Σεβαστίκογλου μετά, με τον Τάκη Παπαγιαννίδη, την Κωστούλα Τωμαδάκη, τον Θανάση Αντωνίου δηλαδή θέλω να πω συνέχισα μια πιο κινηματογραφική σταδιοδρομία. Το «Τέλος εποχής», ήταν μια πολύ καλή ταινία, η οποία διεκρίθη και έκανε σχεδόν 200 χιλιάδες εισιτήρια την εποχή εκείνη ήταν τεράστιος ο αριθμός αυτός. Αργότερα συνειδητοποίησα ότι η επιλογή των θεμάτων, ήταν θέμα πολιτικής του Κέντρου Κινηματογράφου, το οποίο την εποχή εκείνη βασιζόταν πάρα πολύ στις προσωπικές σχέσεις. Κακώς γιατί δεν πρέπει το δημόσιο να έχει προσωπικές σχέσεις και δυστυχώς έδινε μόνο σε συγκεκριμένους ανθρώπους οι οποίοι επαναλάμβαναν το ίδιο μοτίβο.
ΝΒ: Αυτό το έχουμε αντιληφθεί όλοι και ως θεατές ότι επαναλαμβάνεται το ίδιο μοτίβο.
ΑΚ: Δυστυχώς και αυτό γινόταν μέχρι τώρα, δηλαδή μέχρι που άλλαξε το Κέντρο Κινηματογράφου και έγινε ΕΚΚΟΜΕΔ. Δεν ξέρω ποια θα είναι η πολιτική που θα ακολουθηθεί, θέλω να πιστεύω όμως ότι επειδή το Διοικητικό Συμβούλιο αποτελείται από ανθρώπους που ουδεμία σχέση έχουν με το χώρο ίσως πραγματικά να δούμε κινηματογράφο σαν το «Υπάρχω» ή σαν την «Ευτυχία». Είναι αξιοθαύμαστο δε ότι πέτυχαν να φέρουν τον κόσμο πίσω στην αίθουσα και μπράβο τους.
ΝΒ: Αυτό είναι, είναι αλήθεια ότι είναι ένα μεγάλο γεγονός να λες ότι μια χώρα δεν έχει δυνάμεις, ενώ δεν έχουν δοκιμαστεί. Έτσι;
ΑΚ: Είχαμε στο παρελθόν, είχαμε μερικές εξαιρετικές περιπτώσεις ο Νίκος Περάκης είναι μια εξαιρετική περίπτωση δημιουργού. Ένας άνθρωπος που έχει κάνει μεγάλες επιτυχίες.
ΝΒ: Είχαμε, είχαμε μεγάλους ανθρώπους στο χώρο του κινηματογράφου, αυτό είναι αλήθεια.
ΑΚ: Μιλάω για τον Νέο Ελληνικό Κινηματογράφο στο παλιό είχαμε πάρα πολλούς. Στον παλιό είχαμε από τον Τζαβέλλα και τον Σακελλάριο είχαμε τον Καραγιάννη, είχαμε το Φώσκολο, είχαμε το Τσιφόρο, είχαμε τον Πρετεντέρη, δηλαδή είχαμε καλούς δημιουργούς, αξιόλογους δημιουργούς.
ΝΒ: Κι αυτό γιατί είχε ανοιχτεί κάποιος σε αυτούς, έτσι τους είχε εμπιστευτεί.
ΑΚ: Η αγορά. Ιδιώτης έβαζε τα λεφτά του και ήθελε να τα πάρει πίσω. Μπορεί να έκανε και μια ταινία την οποία σήμερα εμείς μπορεί να την κρίνουμε και να λέμε καλά εντάξει, άλλα την εποχή εκείνη η συγκεκριμένη ταινία προσείλκυε το κοινό και έτσι μπορούσες να κάνεις και άλλη ταινία και άλλη ταινία και επομένως μπορούσες να βγάλεις από πολύ καλές ταινίες, όπως τα «Κόκκινα φανάρια» του Γαλάνη που το σκηνοθέτησε ο Βασίλης Γεωργιάδης, που πήγε την εποχή εκείνη υποψήφια ξένης ταινίας στα Όσκαρ ή «Το χώμα βάφτηκε κόκκινο» του Φώσκολου σενάριο σε σκηνοθεσία επίσης του Βασίλη Γεωργιάδη. Επίσης υποψήφιο για όσκαρ ξένης ταινίας. Διάφορες άλλες, όπως του Μιχάλη Κακογιάννη που με τον «Ζορμπά» έκανε μια ταινία η οποία έχει μείνει στην ιστορία. Θα μου πείτε, δεν ήταν Ελληνική. Μα ναι, αλλά το θέμα όμως είναι Ελληνικό.
ΝΒ: Κατεξοχήν Ελληνικό θέμα βέβαια, κατεξοχήν Ελληνικό.
ΑΚ: Καζαντζάκης. Αυτό που γίνεται σήμερα, ίσως να είναι σωστό, ίσως να είναι έξυπνο που στράφηκαν στην τηλεόραση, δηλαδή που κάνουν σίριαλ, μίνι σειρές. Η δύναμη όμως είναι ο κινηματογράφος. Ο κινηματογράφος μπορεί να διαδοθεί παντού. Μπορεί να πάει παντού και είναι μια πρόκληση να κάνεις τον ξένο, τον οιονδήποτε ξένο Ασιάτη, Αφρικανό, Αμερικανό να σηκωθεί από την καρέκλα του και να πάει στην αίθουσα να δει κάτι το οποίο είναι ξένο προς εκείνον.
ΝΒ: Αυτό είναι αυτό είναι ένα μεγάλο θέμα που θέλει περαιτέρω συζήτηση, το οποίο αφορά και τη δημιουργία, την λογοτεχνική για το πώς θα καταφέρουμε οι δημιουργίες, οι δικές μας, ακόμα και οι λογοτεχνικές, να είναι ασφυκτικά κλεισμένες μέσα στα σύνορά της Ελλάδος. Γιατί δεν μπορούμε δηλαδή να φτιάξουμε έργα τα οποία να απασχολούν τον περισσότερο κόσμο του πλανήτη; Είναι σημαντικό πράγμα σε μια χώρα όπου δεν έχουμε πλέον τη δυνατότητα ανάγνωσης, διαβάζουμε τα λιγότερα βιβλία στην Ευρώπη. Το μόνο πράγμα που έμεινε ουσιαστικά για να υπάρξει κάτι άλλο, ένας άλλος ορίζοντας είναι ο κινηματογράφος και το θέατρο. Δεν υπάρχει τίποτα άλλο αυτή τη στιγμή. Αυτό είναι ένα μεγάλο θέμα Αλέξανδρε το οποίο θέλει πολλή συζήτηση, θέλει πάρα πολλή συζήτηση.
ΑΚ: Ούτε στο θέατρο έχουμε δυνατότητες, και δεν μιλάω τώρα για τις τραγωδίες μας. Αυτές ο καθένας έχει δυνατότητα να τις κάνει ότι θέλει. Το ξέρουμε. Άλλωστε υπάρχουν δημιουργοί στο εξωτερικό που ασχολούνται με την Ελληνική τραγωδία, με τον Όμηρο, με τον Καβάφη.
ΝΒ: Και τι νομίζεις ότι θα μπορούσε να αλλάξει όλο αυτό το κλίμα, διότι είναι ένα σημαντικό έλλειμμα το οποίο δεν αφορά ξέρεις ότι είναι μια πολυτέλεια ο πολιτισμός είναι κάτι πάρα πολύ σημαντικό, σημαίνει ότι δεν μπορούμε να σκεφτούμε πλέον.
ΑΚ: Δεν μπορώ να απαντήσω να εξηγήσω γιατί δεν έχω τα απαραίτητα στοιχεία προκειμένου αυτό το οποίο θα πω να ακουστεί τουλάχιστον σοβαρό και όχι έωλο.
ΝΒ: Κατάλαβα, όλα αυτά τα πράγματα, αυτός ο προβληματισμός είναι αυτός που δημιούργησε τις δράσεις της Ένωσης Σεναριογράφων Ελλάδος. Οπότε τώρα μπορούμε να τις πούμε.
ΑΚ: Τις δράσεις της Ένωσης τις δημιούργησε η άρνηση την εποχή εκείνη του κράτους να υποστηρίξει οτιδήποτε πολιτιστικό αφορούσε το σενάριο. Ειδικά με το νόμο του Γερουλάνου είχαμε πολλά προβλήματα, σοβαρά προβλήματα, διότι ο νόμος εκείνος που περιμέναμε να είναι αναπτυξιακός προέκυψε πάρα πολύ συντηρητικός, δηλαδή επανήλθαμε πάλι σε ένα καθεστώς που το κράτος επέλεγε και καθόριζε. Δεν αφήνουν ελεύθερη την αγορά, τους ανθρώπους να μπορέσουν να επιλέξουν. Αν θες να ενισχύσεις οικονομικά ενίσχυσε με διαφανείς διαδικασίες. Όπως τώρα Ο CEO του ΕΚΚΟΜΕΔ ο Λεωνίδας Χριστόπουλος που επανέφερε το θεσμό των χρηματικών επάθλων στο διαγωνισμό του σεναρίου. Συμφωνήσαμε. Θα έρχονται οι άνθρωποι στο κέντρο κινηματογράφου θα κόβουν ένα παραστατικό ή θα τους κόβεις ένα παραστατικό θα τα παίρνουν και θα φεύγουν. Δεν θα τα παίρνει η Ένωση, δεν θα τα διαχειρίζομαι εγώ.
ΝΒ: Βλέπουμε ότι υπάρχει ένα σκοτάδι διάχυτο. Εμένα με ενδιαφέρει ότι εσύ μέσα στο σκοτάδι αυτό αποφάσισες να μην το πολεμήσεις, αλλά να ανάψεις ένα φως και αυτό είναι το πιο σημαντικό έτσι γι’ αυτό θέλω να μιλήσουμε σήμερα.
ΑΚ: Χάρη και σε εσάς όμως, όλους εσάς που μετέχετε είναι και θέμα εμπιστοσύνης.
ΝΒ: Ναι, νομίζω ότι αυτό έχει κερδίσει την εμπιστοσύνη.
ΑΚ: Βεβαίως, το είπα και σε πρόσφατη συνέντευξη που έδωσα στον Μάνο Στεφανάκη στην Σάμο. Είπα ότι ειλικρινά συγκινούμαι από το ενδιαφέρον του κόσμου και ειδικά ανά την επικράτεια.
ΝΒ: Λοιπόν, πάμε ένα ένα λιγάκι να δούμε λίγο τις δράσεις της Ένωσης Σεναριογράφων να μας μιλήσεις μαζί με την Ένωση Σεναριογράφων έχει δημιουργηθεί και κάτι έφτιαξε και ένα παιδί η Ένωση Σεναριογράφων.
ΑΚ: Τη Λέσχη Τέχνης και Πολιτισμού που είσαι μέλος.
ΝΒ: Είμαι μέλος και το τελευταίο μέλος είναι Βολιώτης, ο Γρηγόρης Γαλάτης.
ΑΚ: Βέβαια, ο πρώην καλλιτεχνικός διευθυντής του ΔΗΠΕΘΕ σας.
ΝΒ: Λοιπόν, γιατί έγινε αυτός ο πολιτιστικός φορέας;
ΑΚ: Η Λέσχη έγινε επειδή δεν μπορείτε να γίνετε μέλη της Ένωσης, επειδή δεν είστε επαγγελματίες, αλλά επειδή χάρη στους διαγωνισμούς, αρκετός κόσμος άρχισε να θέλει να ασχοληθεί περισσότερο όχι μόνο με το σενάριο αλλά και με το θέατρο ή με το στίχο σκέφτηκα προ διετίας μετά τον κορονοϊό για την ακρίβεια, σκέφτηκα και συνέστησα αυτή τη λέσχη που υπάγεται στην Ε.Σ.Ε., δηλαδή είναι παιδί της Ένωσης και ο Γρηγόρης ήταν ο 480ος που ενεγράφη.
ΝΒ: Και ποιες είναι οι προϋποθέσεις για να γίνει κάποιος μέλος της Λέσχης πλέον όχι της Ένωσης Σεναριογράφων;
ΑΚ: Το βασικότερο να ενδιαφέρεται για οτιδήποτε πολιτιστικό ή επιστημονικό. Διότι έχουμε τον Γιώργο Σύρο στο Βόλο, ο οποίος έχει γράψει ένα πάρα πολύ ωραίο βιβλίο για τους Έλληνες, είναι καθηγητής εξαιρετικός λοιπόν, θέλω να πω ότι είσαι εσύ είναι ο Γρηγόρης τώρα, είναι η Άννα Σπύρου, η οποία ήταν κάτοικος Βόλου τώρα έχει πάει στην Αμερική και εργάζεται στον κινηματογράφο. Θέλω να πω υπάρχουν και άλλα πολλά μέλη τα οποία ασχολούνται με τον πολιτισμό ή με κάποια επιστήμη. Όπως ο Αντώνης Κλάψης, καθηγητής του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου, ο Γιάννης Παναγιωτόπουλος καθηγητή θεολογίας στο ΕΚΠΑ. Μέλη εξαιρετικά.
ΝΒ: Άρα το μοναδικό κριτήριο είναι, πρώτον, να μοιράζεσαι τους ίδιους οραματισμούς με την Ένωση Σεναριογράφων γιατί νομίζω ότι είναι η συνέχεια της και βέβαια να έχεις σχέση με τον πολιτισμό. Τίποτα άλλο.
ΑΚ: Κατά κύριο λόγο με τον πολιτισμό μπορεί όμως και επιστημονικά. Όχι απαραίτητα ως δημιουργός. Δεν με ενδιαφέρει να είσαι δημιουργός, μπορεί να μην είσαι δημιουργός μπορεί να είσαι θεωρητικός πολύ ευχαρίστως να έρθεις, μάλιστα θέλουμε ανθρώπους οι οποίοι διδάσκουν. Θέλουμε καθηγητές. Είναι πολύ σημαντικό να έχουμε μερικούς καθηγητές ειδικά στην επικράτεια, διότι έρχονται σε επαφή με παιδιά.
ΝΒ: Λοιπόν είναι πάρα πολύ εύκολο να γίνεις μέλος. Μπαίνεις στην ιστοσελίδα υπάρχει το έντυπο ναι, είναι πολύ εύκολο.
ΑΚ: Χωρίς συνδρομή. Είναι δωρεάν και αφού εγγραφείς ενημερώνεσαι. Μπαίνεις σε μια λίστα όπου ενημερώνεσαι για όλες τις δράσεις. Μπορείς να προβάλλεις ακόμα και το προσωπικό σου έργο μέσα από τη Λέσχη.
ΝΒ: Και φαντάζομαι όσο μεγαλώνει η Λέσχη, τόσο περισσότερα πράγματα θα μπορεί να κάνει, να δημιουργήσει καινούργιες ιδέες και να φτιάξει καινούργια πράγματα, αυτό είναι το ζητούμενο.
ΑΚ: Το πρόβλημα είναι ότι δυστυχώς στην επαρχία και λυπούμαι που το λέω δεν υπάρχει το ενδιαφέρον που υπάρχει στην Αθήνα. Δηλαδή υπάρχουν μερικά άτομα σαν και εσένα ή σαν την Κυριακή Τερζίδου στην Ξάνθη ή τους Δημήτρη Ταχματζίδη και Γιώργο Δουλγέρογλου στη Βέροια, στη Λιβαδειά τον Γιάννη Γερούλια που κάνει την έκθεση γελοιογραφίας και τον Αντώνη Κόντο που είναι από τους καλύτερους μελετητές της Ελληνικής μουσικής ιστορίας, αλλά αυτοί είναι μεμονωμένα άτομα. Δεν καταφέρνουν να συστήσουν ομάδες ώστε να μπορέσουν να συνεργαστούν με φορείς της περιοχής. Γιατί κακά τα ψέματα χρειαζόμαστε 5 δραχμές, συγνώμη που λέω δραχμές εγώ έχω μείνει στην εποχή της δραχμής 5€ χρειαζόμαστε. Δεν γίνεται χωρίς 5€. Είναι ανέφικτο να παράγεις οτιδήποτε χωρίς να έχεις μια μικρή υποστήριξη από το Δήμο. Εδώ έχουμε δύο τρεις δήμους, που πραγματικά μας στηρίζουν. Ο Ανδρέας Ευθυμίου Δήμαρχος Μοσχάτου – Ταύρου ποτέ δεν μου έχει πει όχι πάντα θα βάλει το λιγουλάκι του, δεν είπα ότι μου κάνει μεγάλες χάρες. Λίγες. Υποστηρίζει μια συναυλία, υποστηρίζει ένα σεμινάριο. Και η Ρένα Δούρου και αυτό το λέω προς τιμήν της και η Δούρου ως Περιφερειάρχης και ο Γιώργος Πατούλης και οι δυο υπεστήριξαν μια χρηματοδότηση πολύ μικρή 12.000 το χρόνο προκειμένου να κάνει η Ένωση διήμερα σεμινάρια σε 15 δήμους της περιφέρειας Αττικής.
ΝΒ: Στο οποίο οι παρακολουθούντες έδιναν και αυτοί χρήματα ή όχι;
ΑΚ: Δωρεάν φυσικά.
ΝΒ: Άρα ήταν μια προσφορά της Περιφέρειας προς τους ανθρώπους έτσι;
ΑΚ: Δωρεάν για τους δημότες.
ΝΒ: Για να δούμε τι σεμινάρια διεξάγει η Ένωση Σεναριογράφων για να καταλάβουμε και εμείς.
ΑΚ: Πολλά, αναλόγως τι ζητείται. Από εκ διασκευής όπως αυτό που κάνουμε για τα σχολεία τώρα
ΝΒ: Μπράβο έχει αρχίσει λοιπόν, γιατί έχεις στραφεί κι εδώ προς το Βόλο, κάποια σχολεία δέχτηκαν Τι σεμινάριο είναι αυτό;
ΑΚ: Αυτό το συγκεκριμένο, είναι μια ιδέα η οποία αφορά στη διασκευή διηγημάτων που διδάσκονται τα παιδιά στο γυμνάσιο και στο λύκειο. Όποια παιδιά ενδιαφέρονται υπό την καθοδήγηση καθηγητή ή καθηγήτριας καλούνται να διασκευάσουν κάποιο διήγημα από τη σχολική ύλη σε σενάριο ταινίας μικρού μήκους και γι’ αυτό τους προσφέρουμε ένα σεμινάριο διαδικτυακό ή ο Ταχματζίδης, ή ο Φλωράκης η εγώ. Μερικές φορές πηγαίνουμε στα σχολεία επειδή είναι καλύτερο να σε βλέπουν τα παιδιά, μέσα από αυτό το ψυχρό πράγμα της οθόνης δεν είναι ότι πιο ευχάριστο, αλλά προκειμένου να καταλάβουν πώς να διασκευάσουν σε σενάριο είναι απαραίτητο. Επίσης στο διαδίκτυο στο λέω και εσένα αυτό γιατί μπορείς να το λες και από το ραδιόφωνο κάθε μέρα στην σελίδα των εκδόσεων www.bookstream.eu έχουμε δωρεάν δύο εγχειρίδια του Σωτήρη Πετρίδη που ήταν διδάσκων στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης που αφορά στη συγγραφή μικρού μήκους και τηλεοπτικής σειράς. Μπορεί να τα κατεβάσει όποιος θέλει όπως άλλωστε και τα βραβεία σεναρίου που τα προσφέρουμε δωρεάν λόγω 35ετίας από τη σύσταση της ένωσης.
ΝΒ: Τώρα να πω στους φίλους ακροατές αυτό το πράγμα δεν θεωρείται δεδομένο. Κάποιος να διδαχθεί σενάριο πώς γράφεται ένα σενάριο πρέπει να πάει σε μια σχολή κινηματογράφου και σε αυτή τη σχολή κινηματογράφου να υπάρχει κάποιος ο οποίος να ξέρει από σενάριο για να διδάξει πρακτικά και είναι πολύ σημαντικό αυτό που κάνει η Ένωση Σεναριογράφων μπαίνοντας στα σχολεία για να μάθουν τα παιδιά ένα εργαλείο που μπορεί κάποια στιγμή να τους βοηθήσει πάρα πολύ στη ζωή τους και επαγγελματικά, εννοώ.
ΑΚ: Και μη επαγγελματικά. Το έθεσες πολύ ωραία γιατί τα πάντα είναι σενάριο ακόμα και η ίδια η ζωή μας είναι ένα σενάριο με απροσδόκητο τέλος βέβαια, δεν ξέρουμε πάντα το τέλος, αλλά ξέρουμε μερικώς την εξέλιξη. Εμείς δηλαδή ορίζουμε την εξέλιξη, είμαστε δημιουργοί της ζωής μας, το είπες πολύ ωραία.
ΝΒ: Μην ξεχνάμε ότι σήμερα έχουμε τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, όπου εκεί βλέπουμε ανθρώπους να δημιουργούν σενάρια και να φτιάχνουν πετυχημένες σειρές που δεν έχουν σχέση με το θέατρο και τον κινηματογράφο.
ΑΚ: Συγγνώμη ακόμα οι πολιτικοί μας έχουν σεναριογράφους, οι λογογράφοι τους σεναριογράφοι είναι. Τι νομίζετε ότι γράφουν; γράφουν την πραγματικότητα; Όχι, δημιουργούν μια πραγματικότητα. Αυτή που νομίζουν ότι θέλουμε να ακούσουμε, δηλαδή μυθοπλασία ακούμε.
ΝΒ: Ακριβώς ακριβώς. Μυθοπλασία είναι και η αφήγηση της ιστορίας. Όλα είναι μυθοπλασία, όλα όλα. Σημασία έχει ότι δίνεται η ευκαιρία στα σχολεία και να το πούμε δηλαδή για όσους φίλους ακροατές που ακούν ίσως κάποιοι να πάνε στα σχολεία τους και να πουν ότι υπάρχει η Ένωση Σεναριογράφων κάνει αυτό το πράγμα. Τι θα κάνετε ακριβώς στα σχολεία θα μπείτε στα σχολεία και θα κάνετε μαθήματα ως Ένωση;
ΑΚ: Κάναμε ένα ήδη ομαδικό διαδικτυακό σεμινάριο σε 19 σχολεία και θα κάνουμε κι άλλο ένα. Και να πω ότι έχουμε τρία σχολεία στο Βόλο. Έχουμε το πέμπτο γενικό λύκειο υπό την κυρία Αργυράκη, το μουσικό σχολείο, υπό τον κύριο Βογιατζή.
ΝΒ: Πάντοτε πρωτοπόρο το μουσικό σχολείο.
ΑΚ: Και έχουμε και το τρίτο γυμνάσιο Βόλου, το έχει κάνει αίτηση συμμετοχής, αλλά δεν έχει δώσει ούτε στοιχεία ούτε τηλέφωνο τίποτα. Δεν ξέρω γιατι, μακάρι όμως πάντως είμαι πολύ ευχαριστημένος που έστω δύο από τα τρία πιθανώς να μετάσχουν.
ΝΒ: Είναι ανοιχτός ακόμα;
ΑΚ: Κανονικά, έχει κλείσει, αλλά υπάρχουν 5 - 6 σχολεία τα οποία μου είχαν ζητήσει επειδή δεν έβρισκαν καθηγητή καθηγήτρια οι οποίοι θα καθοδηγούσαν τα παιδιά αν ήταν δυνατόν να επιβεβαιώσουν αργότερα. Επειδή ούτως ή άλλως πρέπει να παραδώσουν σενάριο μέχρι μέσα Μαρτίου εντάξει, άμα θέλει κάποιος ας δηλώσει. Αλλά Θα χαρώ όμως εαν μετάσχει ο Βόλος γιατί έχω συνεργαστεί με Βολιώτες δύο φορές. Μία φορά με το ντοκιμαντέρ στην ΕΡΤ για την προσάρτηση της Θεσσαλίας το 1881 οπότε είχα έρθει για γυρίσματα στο Βόλο και κατά δεύτερον με τον Σεβασμιότατο σας ο οποίος ήταν ομιλητής στο επεισόδιο που έκανα για την συμμετοχή του κλήρου στο 1821. Ήταν ένας εκ των τριών μαζί με τον Μητροπολίτη Νέας Χαλκηδόνας, Νέας Ιωνίας, Νέας Φιλαδελφείας και Νέου Ηρακλείου Γαβριήλ και τον Μητροπολίτη Μεσσηνίας Χρυσόστομο. Και οι τρεις τους είχαν συμβάλει ουσιαστικά και τους ευχαριστώ.
ΤΕΛΟΣ 1ου μέρους
Συμμετέχοντα μέλη:
Αλέξανδρος Κακαβάς
Ενημέρωση: 30-01-2025
