Αντώνης Σιμιτζής: Συνέντευξη στην Τζένη Κοσμίδου/elife.gr

Ο Αντώνης Σιμιτζής γεννήθηκε στην Αμαλιάδα και κατοικεί στην Αθήνα. Σπούδασε  στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο τού Πειραιά. Εργάστηκε, παντρεύτηκε, απόχτησε έναν γιό. 

Από το 1970 έως το 1997, οπότε και αποχώρησε, δούλεψε ως μηχανογράφος σε διάφορες Εταιρείες. Από τότε αφοσιώθηκε ολοκληρωτικά στην πεζογραφία, το θέατρο, την τηλεόραση και το Ραδιόφωνο και είναι Ιδρυτικό μέλος της Ένωσης Σεναριογράφων Ελλάδος. Μιλήσαμε μαζί του για την πλούσια καλλιτεχνική του πορεία, την Ένωση Σεναριογράφων Ελλάδος, τις σκέψεις του για τον σύγχρονο κόσμο και τους νέους καλλιτέχνες και σας παραθέτουμε όσα μοιράστηκε μαζί μας.

ΜΕ ΤΟΝ ΠΡΟΕΔΡΟ ΤΗΣ Ε.Σ.Ε ΑΛΕΞΑΝΔΡΟ ΚΑΚΑΒΑ

Η ιδέα και το γράψιμό μου άρχισε από πολύ νωρίς. από τότε που ακόμη ήμουν στη μέση τού Γυμνασίου, στο σημερινό Λύκειο… Τότε, μετά τον πόλεμο, οι δικοί μου οικογένεια και νεαροί συγγενείς, φοιτητές ακόμη στο Πανεπιστήμιο, μίλαγαν και διάβαζαν λογοτεχνία, δική μας και ξένη, όσα βιβλία είχαν προλάβει να μεταφραστούν πριν από τον πόλεμο….           

Τότε, μου ήρθε η ιδέα να καθίσω να γράψω, εν κρυπτώ, κι εγώ κάτι….

Προφανώς, για 16,5 χρονών, δεν ήταν τίποτα σημαντικό, ήταν όμως μεγάλο σε όγκο! Αυτά τα  έσκισα. Και άλλη μια φορά έσκισα τα γραφτά μου, πολύ αργότερα, όταν γύρισα στο σπίτι από την πρώτη μου δουλειά, σε ένα λογιστήριο… Ήταν τόσο διαφορετική (και κακή) η πραγματικότητα, από την μυθιστορηματική φαντασία  μου, που δεν την άντεξα! και ένιωσα ότι πετώ σε ανεπίτρεπτα ύψη…

Επίσης, ήταν μόνιμα τόσο λίγος ο ελεύθερος χρόνος μου, γιατί συνάμα ήμουν και φοιτητής, που επινόησα τα Διηγήματα τής Απαλάμης, που κάθε δηλαδή ένα από αυτά είχαν το μέγεθος το πολύ μιας…. απαλάμης.   (Στα επόμενα χρόνια, από τον φόρτο τής εργασίας μου, έγιναν τού Νυχιού!…) Ήταν όμως για μένα μία συγγραφική διέξοδος…

Βέβαια, πολύ νωρίτερα, είχα γράψει τον Καπιταλιστή, που έκανε κρότο! Όμως, όλα αυτά γίνονταν στην φτώχεια και την αδυναμία μιας γραφομηχανής, που αν ήθελα να διορθώσω τα λάθη μου όπως έπρεπε, θα ήμουν ακόμη στο … πρώτο μου μυθιστόρημα!  Τέλος, οι εμπνεύσεις μου έρχονταν αμέτρητες από τη δουλειά μου, και την καθημερινή μου επαφή με τον κόσμο, πελάτες των Γραφείων που δούλευα ή και τυχαίο τρέχον  πλήθος αλλού…    

Τα μυθιστορήματά μου είχαν θεατρικότητα, αλλά το θέατρο είναι ένα άλλο σύμπαν…  Ώσπου, βρέθηκε μια μέρα, στα παρασκήνια μιας πρόβας σε θέατρο… και από τις ανάγκες, τις προτροπές, και την «οργή» τού σκηνοθέτη, κατάλαβα αιφνίδια τι θα πει θέατρο! Τι είναι στην πραγμα-τικότητα και πώς δημιουργείται αυτό που βλέπουμε στη σκηνή….  Και ξανάσκισα ό,τι είχα γράψει για (άσχετο) θέατρο…

Καλύτερη τύχη είχαν βέβαια, ό,τι έγραφα για την τηλεόραση ή το ραδιόφωνο, γιατί στο μεταξύ είχα εξοικειωθεί.. Τέλος πάντων, με την εργασία, επί τού θέματος, έρχεται και η ολοκλήρωση…   Κι αφού γίνονταν όλα αυτά, και συνέχισα να εργάζομαι σε Γραφεία πυρετωδώς για τον επιούσιον,  δημιουργήσαμε με τον  Γιώργη τον Σκούρτη και την Ένωση   Σεναριογρά-φων, για να έχει κάποια συνέπεια η δουλειά μας, ημών των γραφιάδων….

Τα βιβλία που έχω γράψει είναι πάρα πολλά,  και σύντομα, μπορώ να πω τα εξής: Είναι διηγήματα, μάλλον μικρά, για να μην μου φεύγει η  ιδέα και το γεγονός, γιατί διαρκώς έπασχα από ωφέλιμο χρόνο, όπως και μυθιστορήματα από βιώματα κάθε πυρετώδους εποχής…

Οπότε, άρχισε στην ΕΡΤ η δυνατότητα σίριαλ, από τα οποία θα παίρναμε και χρήματα, και θα μπορούσαμε να ζήσουμε από αυτά!…. Πρωτάκουστο, πρωτοφανές, πρωτο… κ.λπ…!  Ώσπου πέρασαν τα χρόνια εδραιώθηκαν όλα τα πολύμορφα γραφτά μου, μέχρι και την σύνταξη….

Αλλά, όλοι αυτοί οι άνθρωποι, που ασχολούνται με το «γράψιμο», ασχέτως ιδιοσυγκρασίας, χρειάζονται χρήματα για να επιβιώνουν, και να εξακολουθούν να υπάρχουν, για να μπορούν να γράφουν αυτά που βλέπει ο κόσμος και χαίρεται….. 

Τα θεατρικά έργα, για όσους γράφουν ή νομίζουν ότι γράφουν θέατρο, πρέπει να λαμβάνουν υπόψη τους, ότι πρώτον ένα έργο δεν είναι κουβεντολόι, και δεύτερον ποιο το  κόστος να ανέβει στη σκηνή! Δεν είναι μόνον το «απρόοπτο» τής υπόθεσης, αλλά και το κόστος τού έργου!

Αυτό δεν αφορά μόνον την πληρωμή των ηθοποιών, αλλά και άλλων τόσων συντελεστών, που βρίσκονται πίσω από τη σκηνή, που αγνοεί ο θεατής, και τελικά και το κόστος τής επιχείρησης… (Μην πιστεύετε ότι αυτό δεν έχει σημασία! Για να ανέβει ένα έργο, είναι το πρώτο που έχει σημασία!).  

Ακόμη, δεν χρειάζεται παπαγαλία, αλλά λόγος (και σιωπές), που απαιτούν οι ρόλοι και οι καταστάσεις που δημιουργούνται… (Μου στέλνουν κάθε τόσο «θεατρικά» έργα, απεριόριστων ρόλων, κόστους και ασχετοσύνης….). 

Αγαπητοί μου,  γράψτε τα να ξεθυμάνετε και να ηρεμείτε, και κρατήστε τα για τον εαυτόν σας… 

Ο σύγχρονος κόσμου έχει λύσει, περίπου, το υπ’ αριθμόν ένα πρόβλημά! Έχει χρήματα!  Ζει χωρίς  -μιλάμε για την πλειονότητα-  εκείνο το άγχος ακόμη και του τσιγάρου….Αν κάνω λάθος, συγχωρέστε με…. θα ζω με κάπως εύπορους… Αλλά τα αναρίθμητα αυτοκίνητά μας, αυτό τουλάχιστον μηνύουν!… Και επί πλέον, αναζητεί την υγιή ανάδειξη…  Α, και κάτι επίσης, από την σκοπιά τής Πολιτείας… Δεν αδειάζει να μας προσέξει και πολύ… Ήμαστε ακόμη -όποιος προλάβει, όποιος ζήσει…Γενικά αυτή η δουλειά, η Τέχνη, όποια Τέχνη, είναι πολύ δύσκολη ιστορία, και προ παντός, αν περιμένεις να ζήσεις από αυτή!   

Τούτον τον καιρό,  κυκλοφορούν τα μυθιστόρηματά μου «Οι Εκατό στιγμές τού Τώρα», από τις Εκδόσεις  «ΑΝΑΤΥΠΟ» τής Θεσσαλονίκης. Επίσης «Οι απαγορευμένοι καρποί μας» από τον ίδιον Εκδότη, όπως και η «Ελληνική Νομαρχία» από τις Εκδόσεις  «Δυτικός Άνεμος» και το μυθιστόρημα «Μια μοναχή και ένας μοναχός»…Έχω επίσης κάνει βιβλία δεκάδες θεατρικά μου έργα.

Εξακολουθώ να μην έχω χρόνο να τα κυνηγήσω όσο τούς πρέπει. Και ένα μυστικό…  Δεν είμαι πια νέος!  Ευτυχώς, από αυτή την άποψη, είμαι πλέον ήρεμος…

Αντώνης Σιμιτζής