EDITORIAL ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 2005

Μια τόσο μακρινή απουσία

"Τίποτα δε γίνεται". Η εναρκτήρια φράση του έργου του Σάμουελ Μπέκετ "Περιμένοντας τον Γκοντό", αντικατοπτρίζει απόλυτα την κατάσταση στον ελληνικό κινηματογραφικό χώρο. Τα πάντα έχουν παραλύσει και η κινηματογραφική οικογένεια παρακολουθεί απορημένη και εμβρόντητη την απραξία της νέας ηγεσίας του Υπουργείου Πολιτισμού. Έντεκα σχεδόν μήνες μετά τις εκλογές και την κυβερνητική αλλαγή τίποτα καινούργιο δεν έχει προκύψει αλλά και όσα προϋπήρχαν έχουν βυθιστεί σε τέλμα. Η ανάληψη του ΥΠΠΟ από τον πρωθυπουργό της χώρας έκανε τότε πολλούς να χαρούν θεωρώντας ότι ο πολιτισμός κερδίζει επιτέλους τη θέση που του αρμόζει. Τώρα όμως;

Οι έλληνες παραγωγοί, σεναριογράφοι, σκηνοθέτες, τεχνικοί, διανομείς κ.ά. δε γνωρίζουν αν θα υπάρξουν ελληνικές ταινίες για τα επόμενα δύο χρόνια καθώς το Κέντρο Κινηματογράφου -βασικός, εκ των πραγμάτων, χρηματοδότης του ελληνικού σινεμά, αδυνατεί να καλύψει τις ανειλημμένες οικονομικές υποχρεώσεις του, το φεστιβάλ Θεσσαλονίκης 2004 κινδύνευσε στα σοβαρά ακόμα και να αναβληθεί αφού τα χρήματα από το υπουργείο δόθηκαν στο παραπέντε, η θεσμική θέση του συμβούλου κινηματογραφίας παραμένει κενή, το γνωμοδοτικό συμβούλιο κινηματογραφίας είναι πια τρεις νεκρές λέξεις στο νόμο περί κινηματογράφου, το ζήτημα της απόδοσης του 1,5% από τα τηλεοπτικά κανάλια ούτε που συζητιέται, το θεμελιώδες ζήτημα της κιν/φικής παιδείας αναζητά το φως του σε κάποιες (υπό διαμόρφωση ακόμα!!) αποθήκες της υπέροχης κατά τα άλλα Θεσσαλονίκης. 

Το πρωταρχικό αίτημα των ανθρώπων του ελληνικού σινεμά δεν μπορεί παρά να είναι -στη σημερινή συγκυρία, ένα και μοναδικό: η άμεση ενεργοποίηση και λειτουργία των υπαρχόντων θεσμών και μηχανισμών. 
Η εξασφάλιση της συνέχειας του ελληνικού σινεμά και η αποτροπή της καταστροφής του (αν η λέξη "καταστροφή" ακούγεται βαριά, σκεφθείτε μόνο τι σημαίνει ακύρωση της παραγωγής ελληνικών ταινιών: οικονομικά προβλήματα επιχειρήσεων και επαγγελματιών, ανεργία, εξαφάνιση της Ελλάδας από ξένα φεστιβάλ και κιν/φικές αγορές, ασυνέπεια των ελλήνων επαγγελματιών σε ξένους συνεργάτες τους και πολλά ακόμα που δεν είναι της παρούσης). 

Εάν, όπως έντονα φημολογείται, υπάρχει πρόθεση της κυβέρνησης για αλλαγές στο νομοθετικό πλαίσιο των κινηματογραφικών πραγμάτων, σε καμία περίπτωση αυτή δεν μπορεί να αποτελέσει άλλοθι για την συντελούμενη αποδιάρθρωση των πάντων. Οι ως τώρα δημόσιες δηλώσεις του υφυπουργού πολιτισμού κυρίου Τατούλη, αλληλοσυγκρουόμενες και θολές, όχι μόνο δε ξεκαθάρισαν το τοπίο αλλά αντιθέτως δημιούργησαν αρκετές ανησυχίες και αναπάντητα ερωτηματικά ως προς το μέλλον του ελληνικού οπτικοακουστικού τομέα. 

Υπάρχουν πολλοί κινηματογραφικοί τίτλοι που θα ταίριαζαν στην κατάσταση: "τοπίο στην ομίχλη", "τέλος εποχής", "η αγωνία του τερματοφύλακα μπροστά στα πέναλτι", "το μετέωρο βήμα του πελαργού"... Όμως η πραγματικότητα -όσο κι αν θα το θέλαμε, δε μοιάζει με το σινεμά και τα λογοπαίγνια μοιάζουν να περιττεύουν. 

Το μέλλον, συνήθως, υποθηκεύεται στο παρόν κι αυτό σημαίνει πως τώρα είναι ο καιρός για να δοθούν απαντήσεις στα αμέτρητα ερωτηματικά που έχουν σωρευτεί. Απαντήσεις δια της πράξεως. 
Ας ευχηθούμε -και ας προσπαθήσουμε, για το καλύτερο.

Γιώργος Μακρής