EDITORIAL ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ 2007

Ράφτης Κυριών...

ΗΤΑΝ εκείνος ο ανεκδιήγητος κύριος Μουλινό, στο θεατρικό μπουλβάρ του Ζορζ Φεντό, που είχε κρεμασμένα στο λαιμό του όλα τα σύνεργα της τέχνης του, ή μάλλον της απάτης του. Μεζούρες, καρφίτσες και κόπιτσες. Έραβε τουαλέτες και παρίστανε τον ράφτη στους κερασφόρους συζύγους ενώ περιποιείτο "κανονικά" τις γυναίκες τους.

Τον Κύριο Μουλινό, θυμίζουν όσοι προσπαθούν αυτή την εποχή να μετατραπούν σε ράφτες ταινιών στα συμβούλια και παρασυμβούλια του Κέντρου Κινηματογράφου. Να πάρουν δηλαδή με τη μεζούρα τα μέτρα στις ταινίες. Μεζούρα στην προκειμένη περίπτωση είναι τα εισιτήρια. Με αυτή την προσδοκία -και δικαιολογία- θα "ράβονται" οι ταινίες και θα "κόβονται" οι προτάσεις. Τέτοιον προσανατολισμό θα έχουν. Ταμείο και μόνον Ταμείο. Πήρες λεφτά; Θα πρέπει να επιστρέψεις λεφτά. Κάνεις ταινία; Πόσα εισιτήρια θα κόψεις; Γράφεις σενάριο; Είναι σύγχρονο; Απευθύνεται στους νέους; Αν όχι δεν μας κάνεις! Όποιος ενδιαφέρεται για ποίηση, προβληματισμό, φιλοσοφία και άλλα τέτοια αφορήτως πληκτικά, ας πάει να γράψει βιβλίο. Το σενάριο για να είναι "ζωντανό" και να εγγυάται επιτυχία -τα εισιτήρια που λέγαμε- πρέπει να περιέχει life style, έρωτες, γυμνό, βία! Αυτά καθορίζουν την επιτυχία σήμερα. Τον πολιτισμό ξέχασε τον! Ο κινηματογράφος είναι πρωτίστως βιομηχανία. Όχι πως υποτιμάμε την βιομηχανική διάσταση του κινηματογράφου. Υπάρχει, αλλά δεν είναι η κυρίαρχη. Αλίμονο αν μείνουμε σε αυτήν. Ο κινηματογράφος πάνω απ' όλα είναι πολιτιστικό προϊόν. Η τέχνη δεν είναι βιομηχανία. Ευτυχώς! Είναι το απόσταγμα της ζωής. Αυτό που μένει από μιαν εποχή. Ό,τι ξέρουμε για τη σκληρή ζωή των μεταναστών στις ΗΠΑ των αρχών του 20ου αιώνα, το ξέρουμε από το σλάπστικ. Τα σημαντικότερα που γνωρίζουμε για τη ζωή της κομμουνιστικής Ρωσίας, τα ξέρουμε από το Σταλινικό κινηματογράφο. Τον φόβο και τον πανικό των Ιαπώνων από την πυρηνική ενέργεια, τον διαβάζουμε στις φανταστικές ταινίες με γιγαντιαία και μεταλλαγμένα τέρατα. Τη νέα πνοή από τις συμφωνίες του Εβιάν και της 5ης γαλλικής δημοκρατίας, τη βρίσκουμε στις ταινίες της Νουβέλ Βαγκ. 

Κι αν δει κανείς στη σειρά όλες τις ελληνικές ταινίες του λεγόμενου "Νέου Ελληνικού Κινηματογράφου", αυτού που κατηγορείται ως "πληκτικός" και "αντιεμπορικός" από το '74 και μετά, θα δει να περνάει μπροστά από τα μάτια του όλη η μετάλλαξη της ελληνικής κοινωνίας και οι εκδοχές του "ονείρου της μεταπολίτευσης" μέχρι τη σημερινή υποδόρια βία. Οι ταινίες σώζουν το απόσταγμα και το κληροδοτούν στο μέλλον. Οι ιστορικοί του μέλλοντος, στις ταινίες του Αγγελόπουλου, του Βούλγαρη, του Οικονομίδη, του Παναγιωτόπουλου και άλλων άξιων σκηνοθετών και σεναριογράφων θα σκύψουν για να μάθουν τις νοοτροπίες, τη γλώσσα, τις συνήθειες, και τους προβληματισμούς της εποχής. 
Δεν αμφιβάλλουμε ότι πρέπει να υπάρχουν κριτήρια για την κρίση των ταινιών. Προς Θεού όμως. Όχι το λογιστικό ισοζύγιο. Ακόμα και στον Μεσαίωνα υπήρχαν οι Μαικήνες που χρηματοδοτούσαν την Τέχνη. Στη σύγχρονη δημοκρατία δεν υπάρχουν;

Στάθης Βαλούκος