EDITORIAL ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2007

ΓΙΑΤΙ πρέπει να υπάρχει η Ένωση Σεναριογράφων Ελλάδος; Τι εξυπηρετεί η ύπαρξη ενός μεγάλου συνδικαλιστικού σωματείου στη χώρα μας; Ποιους ενοχλεί; Και ποιους ωφελεί; Η απάντηση έρχεται εμμέσως από την Αμερική και τη μεγάλη απεργία των σεναριογράφων. Στους Αμερικανούς συναδέλφους στρέφουμε, για μιαν ακόμα φορά με θαυμασμό το βλέμμα μας και υποστηρίζουμε, μαζί με την Ομοσπονδία Ευρωπαίων Σεναριογράφων, την απεργία τους. Πρώτα, γιατί τα αιτήματα τους είναι δίκαια και αυτονόητα. Και βέβαια για μια ταινία ή τηλεοπτική σειρά που γίνεται DVD ή διακινείται από το Internet, πρέπει να καταβάλλονται πρόσθετες αμοιβές πνευματικών δικαιωμάτων στους σεναριογράφους. Όμως, ο σημαντικότερος λόγος του θαυμασμού μας προέρχεται από τη μαζικότητα και την αποφασιστικότητα του συνδικάτου. Πέντε χιλιάδες είναι τα ενεργά μέλη του συνδικάτου των Αμερικανών σεναριογράφων (Writers Guild of America). Το 90% αυτών ψήφισαν υπέρ της απεργίας και το 100% των μελών συμμετέχει σ' αυτήν. Όλοι. Μηδενός εξαιρουμένου. Με αυτό τον τρόπο μας διδάσκουν την αξία της συναδελφικής ενότητας. Της σύμπνοιας. Των κοινών στόχων. 

Να θυμίσω ότι κάποτε κι εμείς, οι Έλληνες σεναριογράφοι, κηρύξαμε μια απεργία διεκδικώντας πνευματικά δικαιώματα από τις επαναλήψεις των έργων μας. Κυρίως, να μην υπογράφουμε με τα κανάλια συμβόλαια αφρικανικής κουλτούρας. Λοιπόν, αυτή η απεργία έληξε χωρίς καλά, καλά να αρχίσει. Πριν την αντιληφθούν τα κανάλια. Οι σεναριογράφοι, παρότι δέχτηκαν αρχικά να συμμετάσχουν και ψήφισαν την απεργία, όταν εν συνεχεία πιέσθηκαν από τα κανάλια, την εγκατέλειψαν πάραυτα. Ή την ξεπέρασαν με αστείες δικαιολογίες. Κάποιοι υπέγραφαν τα σενάρια με άλλο όνομα. Κάποιοι άλλοι επικαλέστηκαν την οικογένεια και τα παιδιά τους. Κάποιοι άλλοι απλά αδιαφόρησαν. Και πολλοί νεότεροι βρήκαν την ευκαιρία να "τρυπώσουν" στο επάγγελμα για να κερδίσουν λίγα ψίχουλα παντεσπανιού. Ε, λοιπόν, οι Αμερικανοί συνάδελφοι μας έδειξαν τι θα πει "συνδικαλισμός"! 

Να γιατί πρέπει να υπάρχουν τα επαγγελματικά σωματεία και συνδικάτα στον κινηματογραφικό χώρο. Για να διεκδικούν αποφασιστικά επαγγελματικά αιτήματα. Εμείς είμαστε μαθητούδια μπροστά στους Αμερικανούς συναδέλφους. Ο συνδικαλισμός συνδέεται μερικές φορές με προσωπικές φιλοδοξίες. Μαχόμαστε πρόσωπα και όχι πολιτικές. Υπερασπιζόμαστε κόμματα και όχι συμφέροντα του κλάδου. Τι κρίμα! Πρέπει όμως να συνεχίσουμε και να ονειρευόμαστε τη στιγμή που τα σωματεία –και το σωματείο μας– θα διοργανώσουν κάποτε μια πραγματικά μεγάλη κινητοποίηση. Με στόχους. Με επιμονή και συνέπεια. Και θα τη φέρουν εις πέρας με επιτυχία. Χωρίς διαρροές και απεργοσπάστες. Σαν τους Αμερικανούς συναδέλφους μας. Τότε, όπως λέει κι ο ποιητής, θα έρθει η ώρα "για να πάρουν και τα όνειρα εκδίκηση".

Στάθης Βαλούκος