59ο Φεστιβάλ Καννών

Ο Άνεμος που φυσά το κριθάρι έφερε το Χρυσό Φοίνικα στον Κεν Λόουτς, αλλά και μια σειρά από βραβεία σε ταινίες με «κοινωνικο-πολιτικό» προσανατολισμό, που θέλει άλλωστε και το «ρεύμα» της εποχής. Ηχηρά, καταξιωμένα αλλά και καινούργια ονόματα συνυπήρξαν σε μια –ομολογουμένως– όχι και τόσο καλή σοδειά που, κατά τα συνήθη, μετατράπηκε σε πανηγύρι.
Στις 17 Μαΐου άνοιξε τις πύλες του για 59η συνεχή χρονιά το Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών. Η πρεμιέρα του σηματοδοτήθηκε από την παγκόσμια πρώτη της ταινίας Κώδικας Ντα Βίντσι (The Da Vinci Code) που προβλήθηκε εκτός συναγωνισμού. Το φεστιβάλ ολοκληρώθηκε στις 28 Μαΐου με την προβολή της ταινίας Transylvania του Tony Gatlif.
Η Ελλάδα συμμετείχε με την ταινία Η ψυχή στο στόμα, του Γιάννη Οικονομίδη (στην Εβδομάδα της Κριτικής). Στο επίκεντρο της ταινίας, ένας εργάτης βιοτεχνίας υφίσταται αφόρητες πιέσεις από τη γυναίκα του, τον εργοδότη του, τους συγγενείς και φίλους και από έναν τοκογλύφο, στα νύχια του οποίου έχει πέσει προσπαθώντας να αντιμετωπίσει τα οικονομικά του αδιέξοδα. Επίσης, το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου παρουσίασε και φέτος στο περίπτερο του την εγχώρια παραγωγή.


Οι ταινίες

Στο Διαγωνιστικό Τμήμα, μερικοί από τους "συνήθεις υπόπτους" του Φεστιβάλ (όπως ο βρετανός Ken Loach με την ταινία The wind that shakes the Βarley, ο Pedro Almodovar με το Volver, από την Ισπανία, ο φιλανδός Aki Kaurismaki με το Laitakaupungin valot και ο Nanni Moretti με το Il Caimano, από την Ιταλία), διασταύρωσαν τη ματιά τους με άλλες ισχυρές γενιές κινηματογραφιστών (όπως ο πρωτοεμφανιζόμενος στις Κάννες Alejandro Gonzalez Inarritu από το Μεξικό, με τη Babel, η Sofia Coppola από τις ΗΠΑ, με τη Marie Antoinette, o Lukas Belvaux από το Βέλγιο, για πρώτη φορά και αυτός σαν σκηνοθέτης στις Κάννες με την ταινία La raison du plus faible, οι επίμονοι στην παρουσία τους τα τελευταία χρόνια Rachid Bouchareb, από τη Γαλλία, με το Indigenes και Nuri Bilge Ceylan από την Τουρκία, με το Iklimler). Επίσης προβλήθηκαν οι ταινίες, Red Road της Andrea Arnold, Cronica de una fuga του Israel Adrian Caetano, Flandres του Bruno Dumont, Juventude Emmarcha του Pedro Costa, El leberinto del fauno του Guillermo del Toro, Selon Charlie της Nicole Garsia, Quand j’ etais chanteur του Xavier Giannoli, Southland Tales του Richard Kelly, Fast food nation του Richard Linklater, Summer Palace του Lou Ye, και L’ amico di famiglia του Paolo Sorrentino.

Στο Εκτός Συναγωνισμού Πρόγραμμα προβλήθηκαν μεταξύ άλλων ταινίες των Sydney Pollack, Gaspar Noe, Ron Howard, Jane Campion, Tony Gatlif, Francois Ozon, Paul Greengrass και άλλων.


Η επιτροπή

Την Κριτική Επιτροπή του Διαγωνιστικού αποτελούσαν ο ταϊβανέζος σκηνοθέτης Wong Kar Wai (πρόεδρος), οι ηθοποιοί Monica Bellucci, Helena Bonham Carter, Zhang Ziyi, Samuel Jackson, Tim Roth, καθώς και οι σκηνοθέτες Elia Suleiman, Lucrecia Martel και Patrice Leconte. Ενδιαφέρουσα σύνθεση είχαν ωστόσο και οι υπόλοιπες επιτροπές.


Οι νικητές

Μεγάλος νικητής του Φεστιβάλ αναδείχτηκε ο Ken Loach του οποίου η ταινία The wind that shakes the Βarley (Ο άνεμος που φυσά το κριθάρι) κέρδισε τον πολυπόθητο Χρυσό Φοίνικα. Θέμα της ταινίας, η σχέση δύο αδελφών στη διάρκεια του πολέμου της ανεξαρτησίας της Ιρλανδίας, στη δεκαετία του 1920.
Το Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής απέσπασε η ταινία Flandres (Φλάνδρα) του Bruno Dumont, που αναφέρεται στην ιστορία μιας ομάδας νεαρών της βόρειας Γαλλίας που φεύγουν στρατιώτες σε πόλεμο μακρινό, για να ανακαλύψουν τελικά τη συντροφικότητα, το βαρβαρισμό αλλά και το φόβο.
Ακόμα, το Βραβείο Σεναρίου πήρε το Volver, σε σενάριο και σκηνοθεσία του Pedro Almodovar –που αφηγείται την ιστορία της επιβίωσης μιας οικογένειας που απαρτίζεται από τρεις γενιές γυναικών. Οι έξι πρωταγωνίστριες του Volver (Penelope Cruz, Carmen Maura, Lola Dueρas, Chus Lampreave, Yohana Cobo και Blanca Portillo) απέσπασαν ακόμα το Βραβείο Γυναικείας Ερμηνείας.
Επίσης, ο μεξικανός Alejandro Gonzalez Inarritu, συμμετέχοντας για πρώτη φορά στο Διαγωνιστικό των Καννών, κέρδισε το Βραβείο Σκηνοθεσίας για την ταινία του, Babel (Βαβέλ) –παραβολή της γνωστής ιστορίας της Βίβλου, όπου ένας πυροβολισμός στο Μαρόκο ενεργοποιεί τις δυνάμεις του πεπρωμένου των ηρώων της ταινίας, σ’ έναν κόσμο που παρότι έχει γίνει μικρότερος, η επικοινωνία των ανθρώπων συνεχίζει να περνά μαύρες μέρες.
Στους μεγάλους νικητές συγκαταλέγονται ακόμα, η βρετανίδα Andrea Arnold που κέρδισε το Βραβείο της Κριτικής Επιτροπής για την πρώτη της ταινία, Red Road (Κόκκινος δρόμος), καθώς και ο ρουμάνος Corneliu Porumboiu που κέρδισε τη Χρυσή Κάμερα για την ταινία A Fost Sau N-A Fost? (12:08 ανατολικά του Βουκουρεστίου).
Ακόμα, Βραβείο Ανδρικής Ερμηνείας πήραν οι πρωταγωνιστές (Jamel Debbouze, Samy Naceri, Sami Bouajila, Roschdy Zem και Bernard Blancan) της ταινίας Days of Glory (Μέρες δόξας) του Rachid Bouchareb.

Δείτε όλα τα Βραβεία του 59ου Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών.


Σκέψεις και συμπεράσματα

Όπως είναι γνωστό, οι Κάννες, περισσότερο από το πλέον καταξιωμένο ευρωπαϊκό Φεστιβάλ Κινηματογράφου, αποτελούν την παγκόσμια πασαρέλα του είδους. Κάτι σαν μια ευκαιρία σε δόκιμους δημιουργούς να εξαργυρώσουν παλιά χρωστούμενα, σε νεώτερους να δοκιμάσουν τις δυνάμεις τους και να ακουστούν, αλλά επίσης και σε υπερ-ατλαντικούς να φέρουν στις (συνήθως) πλούσιες παραγωγές τους κάτι από τον αέρα της Ευρώπης.
Στο φετινό 59ο Φεστιβάλ Καννών, όπως ήταν αναμενόμενο, δεν έγινε εξαίρεση. Στο σχετικό «πανηγύρι» αναμίχθηκαν ως συνήθως κάθε λογής και ειδικότητας προσωπικότητες –κινηματογραφιστές, ηθοποιοί, πρόσωπα της πολιτικής, της σόου-μπίζνες και του αθλητισμού και τέλος πάντων, ό,τι μπορεί ο καθένας να φανταστεί. Για μια ακόμα φορά η κρουαζέτ πλημμύρισε από διάσημους και τουρίστες, εκ των οποίων οι πρώτοι βρήκαν άλλη μια ευκαιρία να περιφέρουν τη λάμψη και τη ματαιοδοξία τους και οι δεύτεροι να ικανοποιήσουν την περιέργειά τους, βλέποντας από κοντά τους αγαπημένους τους σταρ.
Από τα ευτράπελα του Φεστιβάλ ήταν αναμφίβολα η αντιμετώπιση από πλευράς κριτικής και κοινού των ταινιών Κώδικας Ντα Βίντσι και Μαρία Αντουανέτα. Ο μεν Κώδικας εισέπραξε πλήθος δυσμενών σχολίων από πλευράς των κριτικών, ενώ η Αντουανέτα πλήθος γιουχαϊσμάτων.
Πέρα απ’ αυτά όμως που μοιάζουν και λίγο γραφικά, η ουσία επιμένει να καταγράφεται, με την απουσία σημαντικών κινηματογραφικών προτάσεων.

Κλείνοντας, αν ισχύει πως ο Γκράουτσο Μαρξ είπε κάποτε σε γνωστή του ηθοποιό, στης οποίας τη θεατρική πρεμιέρα έπρεπε να παρασταθεί, «είχα μια υπέροχη βραδιά, αλλά... δεν ήταν απόψε», τότε φέτος στις Κάννες συνέβη κάτι ανάλογο, επιβεβαιώνοντας τον κανόνα πως οι καλές ταινίες δε χάνονται. Δυστυχώς όχι πάντα στα Φεστιβάλ.


Δείτε ακόμα: σχετικά δημομοσίευματα, από Το Βήμα και το ΑΘηνόραμα.

---

Πηγές για τα στοιχεία: 59ο Διεθνές Κινηματογραφικό Φεστιβάλ των Καννών, εφημερίδα Το Βήμα (άρθρο Γ. Ζουμπουλάκη, 28/5/06), περιοδικό Αθηνόραμα (άρθρο Μπ. Ακτσόγλου, 8/6/06) και ΕΚΚ.
Κείμενο-σχόλια: Μαριάννα Κυριακάκη
Επιμέλεια: Δ.Β.



Ενημέρωση: 13-06-2006

---