Και μετά (την Ομίχλη), τι;

Του Άκη Καπράνου

Και, που λέτε, ο άνεμος παρέσυρε την Ομίχλη. Η χάβρα των επαναστατημένων κινηματογραφιστών καταλάγιασε. Οι συνδικαλιστικές φαγωμάρες χαλάρωσαν.

Ούτως η άλλως, το σήμα είχε σταλεί. Πρώτον: η αποχώρηση από τα Κρατικά Βραβεία, που πολύ αλάφρυνε το Υπουργείο Πολιτισμού. Βλέπετε, τα βραβεία αυτά ήταν ΚΑΙ χρηματικά. Το πιο απλό θα ήταν η εξυγίανση του θεσμού. Αλλά, όχι. Ας τα κόψουμε μαχαίρι - πιο λογικό δεν είναι; Σαφώς και είναι πιο λογικό αλλά εξαρτάται από μια μεριά του φράχτη κοντοστέκεσαι. Τέλος πάντων. Πάνε τα Κρατικά θα πει κάποιος, αλλά ήρθε η Ακαδημία. Και τα αποτελέσματα τα είδαμε μόλις στη δεύτερη Τελετή Απονομής της. Απ' όπου απουσίαζε ο σκηνοθέτης που κέρδισε τα βασικά βραβεία, που όμως βγήκε στην Ελευθεροτυπία την μεθεπόμενη μέρα και είπε ότι "τα γράφει στ'αρχίδια" του. Λογικό. Που θα βρει λεφτά να γυρίσει την επόμενη του ταινία;

Τώρα τι συμβαίνει; Γυρίζονται ταινίες; Όχι αλλά μπορείς να ποντάρεις σε κάτι σταθερό: από τη μια, η φτηνιάρικη φαρσοκωμωδία, από την άλλη η "δοκιμασμένη" καλλιτεχνική επιτυχία (βλέπε "Γάλα") και τώρα τελευταία έχει προκύψει ο Τρίτος Δρόμος της trendy ανεξάρτητης παραγωγής για επαναστατημένα νιάτα, είδος που εντάξει, δεν θα κρατήσει και πολύ ακόμα, αλλά όσο υπάρχει περιθώριο για άρμεγμα, θα λειτουργεί, προς χάριν των παιδιών που θέλουν να εκπαιδευτούν κινηματογραφικώς. Και το Κέντρο; Ε, αυτό είναι ανύπαρκτο. Γιατί χρωστάει λεφτά. Τέσσερα εκατομμύρια ευρώ περίπου, όσα δηλαδή έδωσε tο Υπουργείο Πολιτισμού μέσω του ΟΠΑΠ στο Βυζαντινό Μουσείο για μια έκθεση, λέει, που θα γίνει το... 2013 στη Νέα Υόρκη. Κάποιοι σκηνοθέτες προσπαθούν να τελειώσουν τις ταινίες τους και περιμένουν λεφτα που αργούν εδώ και δυο - τρία χρόνια.

Και οι της Ομίχλης που βρίσκονται; Βολεμένοι και θρονιασμένοι; Εξαπατημένοι και σιωπηλά απογοητευμένοι; Who cares. Πρακτικά, δεν υπάρχει η παραμικρή διαφορά ανάμεσα στους μεν και τους δε, παγιδευμένοι όπως είναι κι αυτοί ανάμεσα στο Μεσοπρόθεσμο της Κρίσης και στο Ληξιπρόθεσμο μιας θητείας χωρίς αντίκρισμα. Ας ξεστραβωθούμε τώρα όλοι εμείς που στηρίξαμε την Ομίχλη στα σπάργανα της (λες και η μεταπολιτευτική Ελλάδα δεν έχει "παράδοση" σε τέτοιου είδους "κινήματα"). Γιατί, ηθελημένα ή εν αγνοία μας (και εσείς πείτε μου ποιο είναι μεγαλύτερο έγκλημα) βρεθήκαμε συνένοχοι σε μια ιστορία που ακόμη δεν έχει ολοκληρωθεί – το μέγεθος της ζημιάς θα γίνει φανερό σε αρκετά χρόνια από τώρα. Όταν δηλαδή όλες οι καρέκλες θα έχουν καλυφθεί και όλες οι πειθήνιες καλλιτεχνικές πένες θα έχουν επιβραβευτεί.

Πηγή:  movieworld/ 29-6-2011