Τελευταίο αντίο στον Αντώνη Στεργιάκη

Ήταν από τους τελευταίους της παλιάς γενιάς. Απ’ αυτούς τους πολλούς που αγαπούσαν το σινεμά του φιλμ και της σκοτεινής αίθουσας και από εκείνους τους λίγους που το υπερασπίστηκαν φανατικά με κάθε κόστος. Ο Αντώνης Στεργιάκης, ο οποίος έφυγε από τη ζωή το περασμένο Σάββατο σε ηλικία 75 ετών, ήταν μια ζωντανή κινηματογραφική ιστορία, η οποία ξεκινούσε από τη «Βιολετέρα» και τα ασπρόμαυρα αστυνομικά του ’40 και έφτανε μέχρι το σύγχρονο σινεμά, πολλές από τις κορυφαίες στιγμές του οποίου πέρασαν από το υπόγειο του Άστυ, αίθουσα την οποία προγραμμάτιζε μαζί με τους γιους του Γιώργο και Δημήτρη τα τελευταία χρόνια. Ήταν απόλαυση να τον πετυχαίνεις στο λόμπυ του, να πιάνεις κουβέντα για τα παλιά – πάντα παρέα με ένα ουισκάκι – και να μαθαίνεις κινηματογραφικά μυστικά της πιάτσας που μόνο εκείνος ήξερε να αφηγείται τόσο γλαφυρά.

Η ενασχόλησή του με το σινεμά ξεκίνησε από το Ελυζέ στα Ιλίσια και το Μετροπόλ στην Κυψέλη, για να περάσει από το Αλφαβίλ της οδού Μαυρομιχάλη, όπου για πολλά χρόνια η σινεφίλ αθηναϊκή νεολαία ανακάλυπτε cult, εναλλακτικά, αλλά και κλασικά κινηματογραφικά διαμάντια. Κάποια στιγμή πέρασαν στα χέρια του οι κινηματογράφοι Studio και Άττικα της πλατείας Αμερικής, τα Art Ecran στο Κουκάκι και τέλος το Άστυ της πλατείας Κοραή, όπου η Ama Films, η εταιρία διανομής που ίδρυσε με τα παιδιά του το 1994, πρόβαλλε πολλές από τις επιτυχίες της. Σε πείσμα των καιρών, ο Αντώνης Στεργιάκης ήταν ένας ρομαντικός της μεγάλης οθόνης, διανομέας που έφερε στην Ελλάδα ταινίες του Μάικλ Λι, του Ρόι Άντερσον, του Λαρς Φον Τρίερ και του Απιτσατπόνγκ Βερασεθάκουλ, ενώ ως αιθουσάρχης ήταν αυτός που μετέτρεψε σε ανεπανάληπτη επιτυχία την «άγνωστη, μικρή» γερμανική ταινία «Οι Ζωές των Άλλων» και έστησε το θεσμό του «Ταινιοράματος». Τη μνήμη του κρατούν ζωντανή όλες οι κινηματογραφικές εικόνες που φρόντισε να φτάσουν ως εμάς, ενώ το έργο του συνεχίζουν επάξια ως διανομείς και αιθουσάρχες οι δυο γιοι του.

(Φωτό: Ο Αντώνης Στεργιάκης μαζί με τον Θόδωρο Αγγελόπουλο)