Το ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟ ΠΑΡΚΟ παρουσίασε το έργο: «ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ ΜΟΥ Η ΣΗΜΑΙΑ ΕΧΕΙ ΧΡΩΜΑ ΓΑΛΑΝΟ». Η παιδική παράσταση της Σοφίας Σωτηρίου, σε σκηνοθεσία Ρέϊνας Εσκενάζυ για τα 200 χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση.
|
|
|
Η δημιουργική ομάδα των spots των μονολόγων
|
|
|
Ο Χαρίλαος Τρικούπης και ο Θεόδωρος Δηλιγιάννης υπήρξαν οι δύο κύριοι εκφραστές του πρώτου ελληνικού δικομματισμού, στα τέλη του 19ου αιώνα. Καθόρισαν μια 15ετή κοινοβουλευτική περίοδο, κατά την οποία οι εκλογικές αναμετρήσεις διεξήχθησαν υπό ομαλές συνθήκες, έπειτα από μακρά περίοδο πολιτικής αστάθειας στην Ελλάδα. Ο Τρικούπης έμεινε γνωστός στην Ιστορία για το εκσυγχρονιστικό του έργο, αλλά και για την πτώχευση της Ελλάδας το 1893, ενώ ο Δηλιγιάννης ήταν αυτός που στην παράταξή του συγκέντρωνε και εξέφραζε όλες τις αντι-Τρικουπικές μάζες και τα στρώματα του λαού που θίγονταν από τις μεταρρυθμίσεις του Τρικούπη. Οι δυο τους εναλλάσσονταν στην εξουσία από το 1880 έως το 1895, οπότε απεβίωσε ο Χαρίλαος Τρικούπης.
|
|
|
Ο Εμμανουήλ Μπενάκης ήταν ένα πρόσωπο του ελληνισμού της διασποράς, ένας εξέχων έμπορος και επιχειρηματίας, ο οποίος έρχεται στην Αθήνα, για να στηρίξει το νέο είδος αστισμού, τον βενιζελισμό. Από την άλλη, ο Σπυρίδων Μερκούρης από παλιά οικογένεια αγωνιστών της Επανάστασης, γεννημένος στην παλιά Ελλάδα, εκπροσωπεί, την κεντρική πολιτική και κοινωνική σκηνή. Άρα αναπόφευκτη ήταν η σύγκρουση που συνέβη μεταξύ τους, όχι όμως επειδή αντιπαράτεθηκαν για το Δήμο Αθηναίων, αφού άλλωστε αμφότεροι χρίστηκαν δήμαρχοι, αλλά για το ότι εξέφραζαν δύο διαφορετικές προσεγγίσεις του αστισμού.
|
|
|
Ο Δημήτριος Γούναρης και ο Ίων Δραγούμης υπήρξαν δύο εξέχουσες προσωπικότητες της πολιτικής σκηνής της Ελλάδας στις αρχές του 20ού αιώνα. Ο μεν Γούναρης πρέσβευε ότι η Ελλάς έπρεπε να περιορισθεί στα νεοαποκτηθέντα όρια των Βαλκανικών Πολέμων, ο δε Δραγούμης ότι η Μικρασιατική επέκταση δεν έπρεπε να έχει στρατιωτικό, αλλά πολιτιστικό, χαρακτήρα. Ως εκ τούτου αμφότεροι τάχθηκαν κατά της πολιτικής του Ελευθερίου Βενιζέλου, και κατέληξαν τραγικά θύματα του διχασμού, καθώς μετά την επιστροφή τους από την κοινή εξορία, κατά τη βενιζελική διακυβέρνηση, στην Κορσική, ο μεν Δραγούμης εκτελέστηκε εν ψυχρώ από Βενιζελικούς, ο δε Γούναρης, αφού διετέλεσε πρωθυπουργός, έως τη Μικρασιατική Καταστροφή, παραπέμφθηκε από τους Βενιζελικούς κινηματίες του 1922 στη γνωστή δίκη των Εξ, κρίθηκε ένοχος και εκτελέστηκε στο Γουδή.
|
|
|
Το τέλος της Μεγάλης Ιδέας
https://www.youtube.com/watch?v=hwVsVBJ23Ok
|
|
|
Στο διχαστικό κλίμα από το 1915 και επέκεινα, ο τύπος συνέβαλε καθοριστικά στις εξελίξεις, και κάθε εφημερίδα φέρει την δική της ευθύνη για την όξυνσή του.
|
|
|
Είκοσι συνδυασμοί πορτρέτων, επιφανών Ελλήνων ανδρών και γυναικών της πολιτικής -και όχι μόνο- σκηνής και των αντιθέτων ή κοινών ιδεολογιών ή απόψεων / πεποιθήσεων προσωπικοτήτων από την απελευθέρωση της Ελλάδας έως σήμερα που, πολλές φορές, υπερέβησαν τα εσκαμμένα προς υλοποίηση των βλέψεων και των σχεδίων τους.
|
|
|
Ο Πλαστήρας και ο Παπάγος, με στρατιωτικές καταβολές και κοινούς αγώνες, υπήρξαν οι τελευταίοι μεγάλοι στρατιωτικοί ηγέτες της προπολεμικής περιόδου, σύμβολα και οι δυο των πολιτικών τους παρατάξεων. Για αυτό ίσως, η μεταπολεμική αντιπαράθεσή τους χαρακτηρίστηκε από έναν ιδιάζοντα κώδικα επικοινωνίας που επέτρεψε και στους δύο να αφήσουν ανεξίτηλο το στίγμα τους κατά την πρώιμη ψυχροπολεμική περίοδο.
|
|
|
ΒΙΟΙ ΠΑΡΑΛΛΗΛΟΙ Ελευθέριος Βενιζέλος - Ιωάννης Μεταξάς “Η Μικρασιατική εκστρατεία”
|
|
|
