Editorials

ΤΡΑΠΕΖΑ σεναρίων; Τι ακριβώς θα πει αυτό; Κοιτάχτηκαν μεταξύ τους με απορία τα μέλη της επιτροπής για τον κινηματογράφο. Όλοι τους προσωπικότητες του χώρου. Όλοι τους έβλεπαν θετικά το σενάριο. Αναγνώριζαν τη σημασία του. Ήθελαν να βοηθήσουν. Μας ζητούσαν ιδέες. Και όταν αναφέραμε την τράπεζα σεναρίων κόμπιασαν. Μα είναι η τράπεζα λύση για την κρίση σεναρίων; Δηλαδή πως θα λειτουργήσει; Βασικό στοιχείο της τραπεζικής λειτουργίας είναι οι καταθέσεις και οι αναλήψεις. Στην περίπτωση της τράπεζας σεναρίων ποιος θα κάνει καταθέσεις και κυρίως ποιος θα κάνει αναλήψεις; Οι αντιρρήσεις ξεφύτρωναν συνέχεια. Θετικό αυτό. Οι ιδέες όταν ακούγονται για πρώτη φορά δημιουργούν απορίες. Και η τράπεζα σεναρίων είναι μια νέα ιδέα. Που χρειάζεται ανάπτυξη. Δοκιμή. Προσαρμογή. Και κυρίως θετικό πνεύμα στην αντιμετώπιση της. Για να τη δούμε λοιπόν.

ΠΩΣ το έλεγε ο Μπρεχτ; Εμπρός να κάνουμε το επόμενο λάθος μας !! Αυτό θυμίζουν τα πρόσφατα γεγονότα στον κινηματογραφικό χώρο. Είναι γνωστή η κρίση που μαστίζει τον κινηματογράφο τα τελευταία χρόνια λόγω και της έλλειψης ενός σύγχρονου νομοθετικού πλαισίου. Ο παλιός νόμος του Βενιζέλου (1997) ήταν ξεπερασμένος. Το σχέδιο νόμου και οι ιδέες Τατούλη (2005) εγκαταλείφθηκαν μετά τις αντιδράσεις των σωματείων. Και όλοι περίμεναν την παρέμβαση της πολιτείας για να λυθεί επιτέλους η χρονίζουσα εκκρεμότητα.

ΓΙΑΤΙ πρέπει να υπάρχει η Ένωση Σεναριογράφων Ελλάδος; Τι εξυπηρετεί η ύπαρξη ενός μεγάλου συνδικαλιστικού σωματείου στη χώρα μας; Ποιους ενοχλεί; Και ποιους ωφελεί; Η απάντηση έρχεται εμμέσως από την Αμερική και τη μεγάλη απεργία των σεναριογράφων. Στους Αμερικανούς συναδέλφους στρέφουμε, για μιαν ακόμα φορά με θαυμασμό το βλέμμα μας και υποστηρίζουμε, μαζί με την Ομοσπονδία Ευρωπαίων Σεναριογράφων, την απεργία τους. Πρώτα, γιατί τα αιτήματα τους είναι δίκαια και αυτονόητα. Και βέβαια για μια ταινία ή τηλεοπτική σειρά που γίνεται DVD ή διακινείται από το Internet, πρέπει να καταβάλλονται πρόσθετες αμοιβές πνευματικών δικαιωμάτων στους σεναριογράφους. Όμως, ο σημαντικότερος λόγος του θαυμασμού μας προέρχεται από τη μαζικότητα και την αποφασιστικότητα του συνδικάτου. Πέντε χιλιάδες είναι τα ενεργά μέλη του συνδικάτου των Αμερικανών σεναριογράφων (Writers Guild of America). Το 90% αυτών ψήφισαν υπέρ της απεργίας και το 100% των μελών συμμετέχει σ' αυτήν. Όλοι. Μηδενός εξαιρουμένου. Με αυτό τον τρόπο μας διδάσκουν την αξία της συναδελφικής ενότητας. Της σύμπνοιας. Των κοινών στόχων.

ΗΤΑΝ εκείνος ο ανεκδιήγητος κύριος Μουλινό, στο θεατρικό μπουλβάρ του Ζορζ Φεντό, που είχε κρεμασμένα στο λαιμό του όλα τα σύνεργα της τέχνης του, ή μάλλον της απάτης του. Μεζούρες, καρφίτσες και κόπιτσες. Έραβε τουαλέτες και παρίστανε τον ράφτη στους κερασφόρους συζύγους ενώ περιποιείτο "κανονικά" τις γυναίκες τους.

Πώς να την περιγράψει κανείς; Μια λέξη είναι αρκετή: Άσχημη!! Θα προσέθετα αναλογιζόμενος τα χρόνια της μιαν ακόμη: Γριά !! Ναι. Είναι άσχημη και γριά. Αλλά όχι σαν τη Γεωργία Βασιλειάδου, λόγου χάρη, που έλαμπε σαν φάρος η ομορφιά της ψυχής και του ταλέντου της. Η ασχήμια της μορφής αυτής της Κυρίας ξεπηδά από την ψυχή και αντανακλάται στο πνεύμα της. Γι' αυτό και οι συγγραφείς όλου του κόσμου, όταν την περιγράφουν χρησιμοποιούν αποκρουστικά επίθετα.

Για τη λογοκρισία μιλάμε. Γι' αυτή την γριά θεά - πόρνη με το σκοτεινό παρελθόν, που παραμένει η ευνοούμενη ερωμένη των νεκρόφιλων, και των κάθε λογής οπισθοδρομικών. Στην οποία θυσιάζει η βλακεία, προσεύχεται η οπισθοδρομικότητα, και φέρνει δώρα η ανοησία. Ως εραστές της είχε κάθε λογής δικτάτορες και τυράννους σε όλο τον κόσμο· εξίσου φασίστες και κομμουνιστές, αυτοκράτορες και πολιτικούς, αρχιερείς και στρατιωτικούς. Δεν δείχνει να έχει προτίμηση. Στη νεότητα της, τους έπαιρνε όλους κι άλλους πολλούς. Τώρα στα γεράματα έχει λιγότερη δουλειά, αλλά εξακολουθούν να την ορέγονται κάποιοι πονηροί ηλίθιοι. Κι αυτοί δεν είναι λίγοι στη χώρα της "φαιδράς πορτοκαλέας" όπως θα έλεγε κι ο ποιητής.

Νέο συμβούλιο. Νέος Πρόεδρος. Νέα αρχή. Νέα στήλη στην ιστοσελίδα. Για την ακρίβεια το editorial δεν είναι νέα στήλη. Την προέβλεπε και την περιείχε ο αρχικός σχεδιασμός της ιστοσελίδας. Επανενεργοποιείται όμως εκ νέου με απόφαση του συμβουλίου της Ένωσης Σεναριογράφων, που προέκυψε από τις εκλογές της 20ης Μαΐου.

Είθισται κάθε τι νέο να δίνει το ιδεολογικό του στίγμα. Το αυτονόητο έπαψε να είναι της μόδας. Οι σκεπτόμενοι πολίτες και οι νεότερες γενιές, απορρίπτουν αλήθειες υπαγορευμένες από κέντρα εξουσίας και δογματικές επιταγές. Κάθε νέα πρωτοβουλία οφείλει να δίνει το ιδεολογικό της στίγμα. Να δηλώνει σκοπούς, στόχους κι εγχειρήματα και να αναζητά αποδέκτες.

"Τίποτα δε γίνεται". Η εναρκτήρια φράση του έργου του Σάμουελ Μπέκετ "Περιμένοντας τον Γκοντό", αντικατοπτρίζει απόλυτα την κατάσταση στον ελληνικό κινηματογραφικό χώρο. Τα πάντα έχουν παραλύσει και η κινηματογραφική οικογένεια παρακολουθεί απορημένη και εμβρόντητη την απραξία της νέας ηγεσίας του Υπουργείου Πολιτισμού. Έντεκα σχεδόν μήνες μετά τις εκλογές και την κυβερνητική αλλαγή τίποτα καινούργιο δεν έχει προκύψει αλλά και όσα προϋπήρχαν έχουν βυθιστεί σε τέλμα. Η ανάληψη του ΥΠΠΟ από τον πρωθυπουργό της χώρας έκανε τότε πολλούς να χαρούν θεωρώντας ότι ο πολιτισμός κερδίζει επιτέλους τη θέση που του αρμόζει. Τώρα όμως;

Κάποιοι ισχυρίζονται ότι σεναριογράφος είναι κάποιος που, χωμένος νωχελικά στη σεζλόνγκ μπροστά σε μια φωτισμένη πισίνα, παρακολουθεί με απάθεια τα γαλάζια δαχτυλίδια του καπνού από το κουβανέζικο πούρο του, περιμένοντας την επίσκεψη της έμπνευσης.
Άλλοι διατείνονται πως είναι ένα καχεκτικό ανθρωπάκι -ξέξασπρο ως χλωμό από το βασανιστικό κλείσιμο στους τέσσερις τοίχους- που σφυροκοπά με μανία τα πλήκτρα μιας παλιάς γραφομηχανής σε ώρες που οι περισσότεροι, οι κανονικοί άνθρωποι, κοιμούνται ήσυχοι.
Υπάρχουν, τέλος, και 'κείνοι που μιλούν για μια φυσιογνωμία εξαϋλωμένη, με μαλλιά όρθια και βλέμμα σαλεμένο από την έφοδο του οίστρου, που μασουλάει μολύβια πιστεύοντας πως έφτασε η ώρα της δικαίωσης: το όνομα του στην οθόνη με γράμματα διπλάσια από του σκηνοθέτη.