Editorials

Μια καλή ταινία προϋποθέτει ένα καλό σενάριο. Κοινός τόπος που δεν είναι και τόσο… κοινός στην ελληνική κινηματογραφική πραγματικότητα. Στην Ελλάδα που γέννησε την «Ποιητική» του Αριστοτέλη, η ενίσχυση και ανάπτυξη της δραματουργίας-σεναριογραφίας παραμένει ακόμα ζητούμενο.

Συγγραφείς, σκηνοθέτες, σεναριογράφοι, κειμενογράφοι, ηθοποιοί, φωτογράφοι, σκηνογράφοι, ενδυματολόγοι, συντάκτες, μουσικοσυνθέτες και άλλοι ελεύθεροι επαγγελματίες καλούνται να καλύψουν την τρύπα των 600 εκατομμυρίων που δημιουργήθηκε για το έτος 2011, λόγω της διατήρησης του συστήματος της επιστροφής φόρου μέσω αποδείξεων...

Έγινε τις προάλλες, στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών του Ωνάσειου Ιδρύματος, η τελετή απονομής των κινηματογραφικών βραβείων 2011 από την νεοσύστατη Ελληνική Ακαδημία Κινηματογράφου. Βραβεία επί τιμή που υποτίθεται ανταμείβουν την καλλιτεχνική αξία μιας ταινίας και δεν  εκμαυλίζουν τους κινηματογραφιστές με χρηματικά έπαθλα. Κάτι όπως τα Όσκαρ. Μπορούν να γίνουν όμως τα βραβεία της ΕΑΚ, τα ελληνικά όσκαρ;  Ναι βεβαίως, εφόσον γίνει και η Ελλάδα Χόλυγουντ.

Mετά  την προβολή στις αίθουσες της κλασικής ταινίας του Μεξικανού Αρτούρο Ριπστάιν "Το κάστρο της αγνότητας" (1972), η διαπίστωση της  ομοιότητας με τον "Κυνόδοντα" του Γιώργου Λάνθιμου καθίσταται αναπόφευκτη. Μήπως τα μεγάλα πνεύματα συναντώνται ή απλώς πρόκειται για μια κλασική περίπτωση πνευματικής κλοπής;

Το ανανεωμένο σάιτ της Ένωσης Σεναριογράφων είναι ήδη στον αέρα. Θα ακολουθήσει μια δοκιμαστική περίοδος δύο μηνών μέχρι να ολοκληρωθούν όλες οι εργασίες, για αυτό ας μας συγχωρείτε για τις τυχόν παραλείψεις και λάθη. Στόχος του ανανεωμένου σάιτ, πέραν βεβαίως της προβολής των δραστηριοτήτων της ΕΣΕ, είναι από τη μια η μεγαλύτερη δυνατόν παρακολούθηση της κινηματογραφικής επικαιρότητας,...

Στο editorial του περασμένου Απριλίου, εκφράζοντας συνολικά την αντίληψη του ΔΣ της ΕΣΕ, αναρωτιόμουν με ποια δικαιολογία και με ποιο σκεπτικό η δημόσια τηλεόραση, που είναι επιχορηγούμενη και μάλιστα από τους πολίτες - θεατές, επιμένει να μιμείται τα εμπορικά κανάλια και μάλιστα ανεπιτυχώς; Μήπως έφτασε ο καιρός να αλλάξει κάτι;

Το εντιτόριαλ αυτού του μήνα είναι η τοποθέτηση του προέδρου της Ένωσης Σεναριογράφων Ντίνου Γιώτη στην Επιτροπή Μορφωτικών Υποθέσεων της Βουλής, κατά τη διάρκεια της συζήτησης (1/12/2010) των κινηματογραφικών φορέων για το σχέδιο νόμου του Υπουργείου Πολιτισμού και Τουρισμού «Ενίσχυση και ανάπτυξη της κινηματογραφικής τέχνης».

Η Ένωση Σεναριογράφων Ελλάδος εκφράζει την αντίθεσή της με το σχέδιο νόμου που αναρτήθηκε προς διαβούλευση, θεωρώντας ότι:

α) καταστρατηγείται η κατοχυρωμένη από το Σύνταγμα ελευθερία της Τέχνης με τον επιχειρούμενο ασφυκτικό έλεγχο της κινηματογραφικής παραγωγής από το κράτος, μέσω της διοριζόμενης από τον Υπουργό διοίκησης του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου.

β) απουσιάζουν συνολικά, από αυτό, οι απαραίτητες εγγυήσεις διαφάνειας, δημοκρατικότητας και αξιοκρατίας στη διαχείριση των ζητημάτων του Κινηματογράφου,

γ) οι προτάσεις ενίσχυσης της παραγωγής, όταν δεν είναι αφηρημένες, πρόχειρες και ασαφείς, παραμένουν σε επίπεδο ευχολογίων, χωρίς πειστικές δικλείδες ασφαλείας.

δ) ο ρόλος του σεναριογράφου ως συνδημιουργού στο κινηματογραφικό έργο, αντί να εξασφαλίζεται και ενισχύεται, υποβαθμίζεται. Καμία ιδιαίτερη φροντίδα δεν παρέχεται για τη σεναριακή ανάπτυξη και κατάρτιση, καμία μέριμνα για τον “χρόνιο ασθενή” της ελληνικής παραγωγής, το σενάριο και τη μυθοπλασία.

Το φερόμενο σχέδιο νόμου υπό τον τίτλο "Ενίσχυση και ανάπτυξη της κινηματογραφικής τέχνης και άλλες διατάξεις" , του οποίου μέρος είδε πρόσφατα το φως της δημοσιότητας, δεν προνοεί ούτε για την ενίσχυση πολύ δε περισσότερο για την ανάπτυξη της κινηματογραφίας στην Ελλάδα. Η απουσία αναπτυξιακών κινήτρων και νέων μηχανισμών χρηματοδότησης, καθώς και η απουσία ειδικής μέριμνας για την ανάδειξη νέων ταλέντων, την αξιοποίηση των νέων τεχνολογιών και το σενάριο φανερώνουν ότι η πολύμηνη διαδικασία σύνταξης του νέου νόμου αναλώθηκε – δυστυχώς - γύρω από τη δημιουργία ενός υπερσυγκεντρωτικού ΕΚΚ και όχι στη δημιουργία ενός πραγματικά νέου, ρηξικέλευθου, σύγχρονου νομοθετικού πλαισίου ανάπτυξης, που ούτε θα επιβάλλει, ούτε θα αποκλείει, αλλά θα στηρίζει και θα ενισχύει το σύνολο των δυνάμεων της ελληνικής κινηματογραφίας. Συγκρινόμενο δε με τα διαφορετικά σχέδια νόμου που προτάθηκαν τα τελευταία πέντε χρόνια (νομοσχέδιο Τατούλη, πρόταση Επιτροπής Γαβρά, πρόταση Διασωματειακής, νομοσχέδιο Σαμαρά) αποδεικνύεται κατώτερο των περιστάσεων.

Στην χρονιά που πέρασε, δύο ήταν τα κυριότερα χαρακτηριστικά στα εσωτερικά του κινηματογραφικού χώρου:

Πρώτον η οξύτατη διαμάχη μεταξύ των κινηματογραφικών σωματείων και της Διοίκησης του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου, που είχε ως κατάληξη, από τη μια στην εκλογή στο νέο ΔΣ τεσσάρων αιρετών μελών, που απηχούν τις απόψεις των σωματείων και της «Διασωματειακής» και από την άλλη στον επαναδιορισμό, από τον υπουργό Πολιτισμού, στη θέση του Προέδρου του ΕΚΚ του κ. Γ. Παπαλιού, που «ταυτίστηκε», στη διάρκεια της προηγούμενης θητείας του, με την ομάδα των «Ομιχλιστών».

Το δεύτερον έχει να κάνει με την απόπειρα να διαχυθεί επικοινωνιακά προς το κοινό αλλά και προς τα κέντρα αποφάσεων, μια υπεραπλουστευμένη προσέγγιση της κρίσης, που ταύτιζε το "κινηματογραφικό καλό" με την παραπάνω ομάδα κινηματογραφιστών και το "κακό" με τα «αναχρονιστικά» σωματεία. Από τη μια οι «ενεργοί κινηματογραφιστές» και από την άλλη οι «δυνάμεις της οπισθοδρόμησης».

Κατηγορήθηκαν μάλιστα τα σωματεία, από διάφορες γραφίδες, ότι το μόνο που επεδίωκαν ήταν η πάση θυσία δημοσιότητα και προβολή τους, παρά την πενιχρή δημοσιότητα που τυγχάνουν οι απόψεις τους, σε αντίθεση με τη σκανδαλώδη προβολή της άλλης πλευράς. Η αλήθεια όμως είναι διαφορετική και αυτή θα προσπαθήσουμε να ανιχνεύσουμε.